Διαβάζω Ο Ωκεανος στο τελος του δρομου από τα Fantasy Archives της Fantasy Gate!
Ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου
Neil Gaiman
Neil Gaiman
από Νατάσα Παυλίτσεβιτς
Γεια σας, γεια σας! Πέρασε πολύς καιρός από το προηγούμενο άρθρο μου, αλλά φταίνε οι πρακτικές μου, η εξεταστική και κυρίως το πόσο έφαγα στις διακοπές των Χριστουγέννων (ναι, από τότε έχω να γράψω) που έσβησαν από τη μνήμη μου όλες οι υποχρεώσεις μου και αντικαταστάθηκαν από γαλοπούλα και επιδόρπια λαχταριστά. Τώρα, όμως, επανήλθα και ήρθε η ώρα να παρουσιάσω για τα μάτια σας μόνο το βιβλίο “Ο Ωκεανός στην άκρη του δρόμου” της cult φιγούρας που όλοι αγαπάμε, του Neil Gaiman.
Κάποια τυπικά για το βιβλίο, που δεν είναι καθόλου τυπικό από μόνο του. Κυκλοφόρησε το 2013 και σάρωσε, παίρνοντας (επάξια; θα δούμε...) το βραβείο για το καλύτερο βιβλίο στα National Book Awards για το Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης, χτύπησε το νούμερο ένα στη λίστα των best-sellers των New York Times. Είναι ένα βιβλιαράκι 192 σελίδων, το οποίο προσωπικά διάβασα σε δύο μέρες και είμαι σίγουρη ότι εσείς που δεν θα αποσπάται η προσοχή σας πλέον από το χριστουγεννιάτικο μενού θα μπορέσετε να το διαβάσετε σε μία. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο (εμένα με ενδιαφέρουν τέτοια άκακα κουτσομπολιά) στη σύντροφο του Gaiman, την Amanda Palmer, που ήταν η πρώτη που διάβαζε τις ιδέες που τελικά σκάρωσαν το βιβλίο. Τα πλεονεκτήματα του να σχετίζεσαι με συγγραφείς, βλέπεις πρώτη τα χειρόγραφα!
Πάμε στο ζουμί τώρα... Το βιβλίο αυτό είναι ένα ταξίδι στα παιδικά χρόνια του αφηγητή και συγκεκριμένα σε όσα συνέβησαν για μία σύντομη χρονική περίοδο όσο ήταν επτά ετών. Το ταξίδι αυτό συμβαίνει όταν ο χαρακτήρας επιστρέφει στην παλιά του γειτονιά για μία κηδεία και κάθεται απέναντι από μία λιμνούλα που όταν ήταν μικρός μια φίλη του αποκαλούσε “ωκεανό”. Η φίλη του και η οικογένεια της απεδείχθησαν πολύτιμοι σύμμαχοι, διότι περίεργα περιστατικά έλαβαν χώρα σε εκείνη τη γειτονιά. Το βιβλίο είναι γεμάτο παράξενες θεότητες, μάγισσες, τη μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό και την αντίθεση μεταξύ του κόσμου των παιδιών και του κόσμου των μεγάλων.
Τα καλά νέα: Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Gaiman που έχω διαβάσει. Ως ένα σημείο περίμενα τα περίεργα περιστατικά που σας ανέφερα, ήμουν προετοιμασμένη για τα fantasy στοιχεία και για τα τέρατα. Εκείνο, όμως, που με έπιασε στον ύπνο ήταν το πόσο δυνατός είναι ο Gaiman στο να ζωγραφίζει την πραγματικότητα και τις πιο σκοτεινές πτυχές της. Κατά τη γνώμη μου, η πιο συνταρακτική σκηνή στο βιβλίο είναι μία χωρίς ίχνος μαγείας, τεράτων και λοιπών μη ρεαλιστικών στοιχείων. Επίσης, υπάρχουν σελίδες στο βιβλίο που θα σας κάνουν να ανησυχήσετε βαθιά για τη μοίρα του επτάχρονου αγοριού, κι ας ξέρετε από την αρχή ότι το αγόρι θα ζήσει και θα γίνει ο άντρας που διηγείται τις αναμνήσεις του. Αυτό είναι κάτι που θέλει πραγματική συγγραφική δεινότητα. Να ξέρεις, δηλαδή, ότι όλα θα πάνε καλά, κι όμως η αφήγηση να σε κάνει να το αμφισβητείς και να αγχώνεσαι. Ακόμη, όπως όλες οι ιστορίες που έχουν παιδιά ως ήρωες, θα σας κάνει να νοσταλγήσετε τη δική σας παιδική ηλικία, ακόμη κι αν δεν είναι πολύ μακρινή, όπως η δική μου. Ο Gaiman περιγράφει πολύ εύστοχα τις δυναμικές που αναπτύσσονται ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας και δημιουργεί εικόνες πολύ χαρακτηριστικές και κάπου κάπου θλιβερές, όπως ένα άδειο παιδικό πάρτι. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που σε κάνουν να αγαπάς τον μικρό ήρωα.
Εν τέλει, διαβάζοντας τον “Ωκεανό” μου άνοιξε η όρεξη να διαβάσω ένα μυθιστόρημά του Gaiman απολύτως ρεαλιστικό. Παρατηρώντας τη βιβλιογραφία του και ανατρέχοντας στα άρθρα που έχω διαβάσει για εκείνον κατά καιρούς νομίζω ότι δεν το έχει επιχειρήσει ακόμη. Πάντως, αν το κάνει ποτέ, οι αναγνώστες του θα το δοκιμάσουμε με μεγάλη χαρά. Μέχρι το επόμενο άρθρο, που πιστεύω, Θεού θέλοντος και σχολής επιτρεπούσης, πως δεν θα αργήσει ισόποσα, να είστε καλά και να διαβάζετε πολύ!
Πού θα το βρείτε;
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Σελήνη" με μετάφραση και επιμέλεια από τη Μαρία 'Εξαρχου.
______________________
- τα έχεις διαβάσει;
