Διαβάζω Ινστιτουτο Αδυνατισματος από τα Fantasy Archives της Fantasy Gate!
από Δημήτρη Κανελλόπουλο (moonglum)Ινστιτούτο Αδυνατίσματος
«Πόσες φορές έχετε ξεκινήσει μια δίαιτα και την έχετε σταματήσει; Πόσες φορές ξαναπήρατε τα κιλά που με πολύ κόπο είχατε χάσει; Πόσο θα βασανίζετε ακόμα το σώμα σας με επικίνδυνα χάπια και αβέβαιες θεραπείες; Δώστε ένα τέλος! Ελάτε σε μας! Γρήγορο αδυνάτισμα-άμεσα αποτελέσματα μέσα σε δυο βδομάδες. Τηλεφωνήστε τώρα στο…»
«Μαλακίες», μουρμούρισε ο Σαμ Πέρκινς, πατώντας απότομα το κόκκινο πλήκτρο του τηλεκοντρόλ που έσβηνε την τηλεόραση. Είχε μπουχτίσει πια απ’ όλες αυτές τις ανοησίες που βρίσκονταν παντού: ακριβοπληρωμένες καταχωρήσεις σε ιλουστρασιόν μοντέρνα περιοδικά, τηλεοπτικές διαφημίσεις σε ώρες υψηλής τηλεθέασης, ραδιοφωνικά σποτάκια ενδεδυμένα με τη φωνή γνωστών ηθοποιών και παρουσιαστών, ακόμα και γιγαντοαφίσες στους δρόμους, στις οποίες εμφανίζονταν γνωστά μοντέλα, άνδρες και γυναίκες, να επιδεικνύουν το σφιχτό, γυμνασμένο, με τέλειες αναλογίες κορμί τους. Κάτι που ο ίδιος δεν διέθετε και που σίγουρα δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει.
Ο Πέρκινς έστρεψε το βλέμμα του προς τα κάτω, στο αντιαισθητικό σωσίβιο λίπους που ήταν τυλιγμένο γύρω από την μέση του. «Τι διάβολο, πάλι πήρα κιλά;», αναρωτήθηκε απογοητευμένος. Ανέβηκε στη ζυγαριά, το μηχάνημα δείκτη της σωματικής του παρακμής, όπως την αποκαλούσε. Η βελόνα είχε μετακινηθεί ακόμα περισσότερο προς τα δεξιά, μέχρι να σταθεροποιηθεί στον αριθμό εκατόν δέκα, περίπου τριάντα κιλά πιο πάνω από το κανονικό. Ο νους του έτρεξε στην πρώην γυναίκα του, στην γκρίνια της, στις φωνές της για το υπερβολικό του βάρος, στον τρόπο που κοίταζε σαν ξελιγωμένη το αθλητικό κορμί του γείτονα που ζούσε στην απέναντι μονοκατοικία. Σκέφτηκε πως το πάχος του ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα των προβλημάτων της συμβίωσής τους: η υπερβολική φιλοδοξία, η δίψα για επαγγελματική καταξίωση, το άγχος της επιτυχίας, ο ανύπαρκτος ελεύθερος χρόνος ήταν όλα τα υπόλοιπα υλικά της αποτυχημένης αυτής συνταγής. Κι έτσι ένα ωραίο πρωινό η Σάλλυ βρόντηξε την πόρτα, παίρνοντας μαζί της και τον μικρό Ντάνι, τον μονάκριβο γιο τους. Ακόμα κι αν ο Πέρκινς ξεπέρασε σχετικά ανώδυνα τον χωρισμό του, ένα σωρό άλλοι κίνδυνοι παραμόνευαν στη γωνία αν δεν κατόρθωνε να χάσει τα περιττά κιλά και να κάνει μια πιο υγιεινή ζωή: ασθένειες του σύγχρονου τρόπου ζωής, έτοιμες να τον γραπώσουν σαν ύαινες, συντομεύοντας έτσι την αγχωτική ζωή του. Συνειδητοποίησε πως η φυσική του κατάσταση δεν ήταν καλή, κουραζόταν πιο εύκολα και ίδρωνε συχνά. Διένυε το πεντηκοστό έτος της ηλικίας του κι έπρεπε να δώσει μεγαλύτερη προτεραιότητα στην υγεία του. Ο δόκτωρ Πάρκερ, ο προσωπικός του γιατρός, τον είχε προειδοποιήσει πολλές φορές: «Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις Σαμ, ακόμα και για έναν επιτυχημένο ασφαλιστή με αρκετά υψηλό μηνιαίο εισόδημα».
Αποφάσισε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βγει μια βόλτα έξω, να διώξει τις μαύρες σκέψεις που τον απασχολούσαν, να χαλαρώσει και, γιατί όχι, να χάσει και μερικές θερμίδες. Έκλεισε με δύναμη την εξώπορτα της μονοκατοικίας του και κατευθύνθηκε προς το μητροπολιτικό πάρκο, που βρισκόταν μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το σπίτι του. Στο δρόμο έβλεπε ανθρώπους κάθε ηλικίας: μικρά παιδιά που έκαναν ελιγμούς και αποτυχημένα ακροβατικά πάνω σε σκέιτμπορντς, νεαρά ερωτευμένα ζευγάρια να συζητούν ζωηρά, ηλικιωμένους να κάθονται στα παγκάκια και να χαζεύουν τον κόσμο που περνούσε. Τα πολύχρωμα κομμάτια ενός παζλ που συνθέτουν το κυριακάτικο απόγευμα μιας μεγαλούπολης.
«Καλησπέρα Σαμ, τι κάνεις;»
Η δυνατή φωνή που διέκοψε απότομα τις σκέψεις του ανήκε σ’ έναν ψιλόλιγνο μεσήλικα με γκριζαρισμένα μαλλιά και φωτεινό χαμόγελο. Το πρόσωπό του ήταν γνωστό, όμως…
«Δεν το πιστεύω, που να με πάρει ο διάβολος! Τέντι Στόκγουελ, εσύ δεν είσαι; Θεέ μου, πως αδυνάτισες έτσι»; Στο μυαλό του έφερε την εικόνα του Στόκγουελ, του πρώην συνεργάτη του στην ασφαλιστική εταιρεία Σπένσερς, όπου δούλευαν μαζί μέχρι πριν τέσσερα χρόνια. Ένας τεράστιος, θεόχοντρος τύπος, που μετά βίας χωρούσε να περάσει την πόρτα του γραφείου. Πέρκινς και Στόκγουελ, το «βαρύ πυροβολικό» της εταιρείας, όπως τους αποκαλούσαν οι συνάδελφοί τους, τόσο για τις αδιαμφισβήτητες επαγγελματικές τους ικανότητες, όσο και για τη σωματική τους διάπλαση, που χτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου. «Κι όμως, κοίτα τον πως έχει γίνει τώρα, λες και είναι μοντέλο στην τηλεόραση», απόρησε ο Πέρκινς. «Αφού ο παλιόφιλος Τέντι αδυνάτισε, τίποτα δεν είναι αδύνατο σήμερα στον παλιόκοσμο που ζούμε»!
Ο πρώην συνεργάτης του συνέχισε να χαμογελάει πλατιά, αποκαλύπτοντας μια σειρά από φροντισμένα, κατάλευκα δόντια. «Ξέρω πως είναι δύσκολο να με αναγνωρίσει κάποιος που έχει καιρό να με συναντήσει. Σαράντα κιλά λιγότερα δεν είναι μικρό πράγμα, έτσι δεν είναι φίλε»;
Ο Πέρκινς έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Μα πώς μπόρεσες, πώς στην ευχή τα κατάφερες να διώξεις όλα αυτά τα περιττά κιλά από πάνω σου, να γίνεις άλλος άνθρωπος; Υπάρχει κάποιο μυστικό σ’ αυτή την επιτυχία»;
Ο Στόκγουελ έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του ένα μαύρο, δερμάτινο πορτοφόλι και άρχισε να το ψάχνει. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, έβγαλε μια μικρή κάρτα. «Αυτή η κάρτα είναι για σένα, Σαμ. Μπορείς να την κρατήσεις, αν θες». Ο Πέρκινς πήρε την κάρτα και άρχισε να διαβάζει χαμηλόφωνα. «Ινστιτούτο αδυνατίσματος Γκιλέσμπι. Χάστε τα περιττά κιλά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Για ραντεβού τηλεφωνείστε στο κλπ». Έκανε μια μικρή παύση. Σκέφτηκε πως υπήρχε κάτι παράξενο στην όλη υπόθεση. «Ξέρεις, πρώτη φορά ακούω για το συγκεκριμένο ινστιτούτο. Δεν έχω δει πουθενά διαφήμισή του, ούτε στην τηλεόραση ούτε στα περιοδικά. Δεν είναι περίεργο αυτό»;
«Αυτό είναι αλήθεια», απάντησε ο Στόκγουελ. «Όμως, πολλές φορές, η καλύτερη διαφήμιση γίνεται από στόμα σε στόμα. Ο ευχαριστημένος πελάτης προτείνει το ινστιτούτο σε κάποιον άλλο, γνωστό ή φίλο, κι έτσι κυλάει το πράγμα. Απλό δεν είναι»;
«Μάλλον έχεις δίκιο. Αλήθεια όμως, τι μεθόδους χρησιμοποιεί το ινστιτούτο; Γυμναστική, ειδική διατροφή, φάρμακα, κάτι άλλο; Πώς είναι δυνατόν να μπορεί να χάσει κάποιος τόσα πολλά κιλά»;
Το βλέμμα του Στόκγουελ φάνηκε προς στιγμή να σκοτεινιάζει. Το γοητευτικό χαμόγελο εξαφανίστηκε, ενώ τα χείλη του σφίχτηκαν, σχηματίζοντας μια ευθεία, αυστηρή γραμμή. «Λυπάμαι, Σαμ. Αυτό το μυστικό δεν μπορώ να σου το αποκαλύψω, πρέπει να μείνει βαθιά κρυμμένο στο συρτάρι του μυαλού μου. Βασικά, την πρώτη φορά που θα πας εκεί υπογράφεις ένα χαρτί, κάτι σαν συμφωνητικό ας πούμε, με το οποίο δεσμεύεται η εχεμύθειά σου απέναντι στην επιχείρηση και τις μεθόδους που αυτή χρησιμοποιεί. Τίποτα δεν πρέπει να διαρρέει προς τα έξω».
«Μου κάνει εντύπωση η ύπαρξη ενός τέτοιου κλίματος μυστικοπάθειας. Μου φαίνεται πως αυτό έρχεται σ’ αντίθεση με τις βασικές αρχές του μάρκετινγκ και της διαφήμισης».
«Δυστυχώς καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω. Το μόνο που μπορώ να ομολογήσω είναι ότι οι μέθοδοι του ινστιτούτου έχουν απόλυτη επιτυχία. Όταν βγεις από κει μέσα, δεν θα είσαι πια ο ίδιος».
Ο Πέρκινς περιεργάστηκε την κάρτα και την έβαλε στην τσέπη του. «Ίσως τελικά να κάνω το μεγάλο βήμα!»
………………………………………………………………………………………….
Το Ινστιτούτο στεγαζόταν σε ένα συγκρότημα γραφείων στην λεωφόρο Ανεξαρτησίας. Εξωτερικά δεν έδειχνε κάτι το ιδιαίτερο, μόλις όμως ο Πέρκινς βγήκε από το ασανσέρ και μπήκε στην κύρια είσοδο ένιωσε να τον κυριεύει δέος. Στους τοίχους της αίθουσας υποδοχής κρέμονταν πανέμορφοι πίνακες, έργα επώνυμων δημιουργών που πρέπει να κόστιζαν μια περιουσία. Το μεγαλύτερο μέρος του ξύλινου δαπέδου της αίθουσας ήταν στρωμένο μ’ ένα επιβλητικό κόκκινο χαλί, σίγουρα ασιατικής τεχνοτροπίας, πάνω στο οποίο ήταν αποτυπωμένα τα σχέδια διαφόρων τύπων πουλιών και λουλουδιών. Δεξιά και αριστερά υπήρχαν άνετες, δερμάτινες πολυθρόνες, ενώ στο βάθος αντίκρυσε ένα μεγάλο, δρύινο γραφείο, στο οποίο μια πανέμορφη κοπέλα, προφανώς η γραμματέας της επιχείρησης, ήταν απασχολημένη μπροστά σ΄ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. «Οι τύποι βγάζουν τρελά φράγκα», σκέφτηκε εντυπωσιασμένος ο Πέρκινς. «Ποιος ξέρει πόσα χρεώνουν για τις υπηρεσίες τους».
Προχώρησε αργά προς την γραμματέα. Την παρατήρησε προσεκτικά, θαυμάζοντας έτσι ακόμα περισσότερο την εξωτερική της εμφάνιση. Εκείνη αντιλήφθηκε την παρουσία του, χαρίζοντάς του ένα γοητευτικό χαμόγελο. Ο Πέρκινς ξερόβηξε, προσπαθώντας να διώξει την αμηχανία που τον διακατείχε.
«Καλησπέρα σας. Το όνομά μου είναι Πέρκινς, Σαμ Πέρκινς. Έχω κλείσει ραντεβού με τον κύριο Γκιλέσμπι για αυτή την ώρα».
Η κοπέλα πληκτρολόγησε κάτι στον υπολογιστή. «Μάλιστα, κύριε Πέρκινς. Ο δόκτωρ Γκιλέσμπι σας περιμένει. Μπορείτε να με ακολουθήσετε, θα σας συνοδεύσω στο γραφείο του». Αφού άνοιξε την κλειστή πόρτα που βρισκόταν δίπλα από την πολυθρόνα της, οδήγησε τον Πέρκινς μέσα από έναν λιτό διάδρομο, που κατέληγε σε μια, περίτεχνα σκαλισμένη, ξύλινη πόρτα. Η πόρτα άνοιξε και μπροστά τους εμφανίστηκε ένας ψηλός, ευπαρουσίαστος άνδρας, γύρω στα εξήντα.
«Καθίστε παρακαλώ. Θέλω να είστε άνετος, να νιώθετε σαν να βρίσκεστε στην πολυθρόνα του σπιτιού σας. Να ξέρετε ότι δεν σας βλέπουμε μόνο ως πελάτη, αλλά κυρίως σαν ένα φίλο που έχει την ανάγκη μας». Ο Πέρκινς χαλάρωσε, άρχισε να νιώθει πιο όμορφα. Αναμφισβήτητα ο συνομιλητής του διέθετε μια χαρισματική προσωπικότητα.
«Θα ήθελα να μου πείτε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό σας, να μου ανοίξετε την καρδιά σας έτσι ώστε να μπορέσουμε να γνωριστούμε καλύτερα», συνέχισε ο δόκτωρ Γκιλέσμπι.
«Βεβαίως», απάντησε ο Πέρκινς. «Είμαι πενήντα χρονών, διαζευγμένος, με ένα γιο δώδεκα ετών, τον Ντάνι. Το παιδί ζει με την μητέρα του. Ξέρετε, όλο αυτό το κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας και καταξίωσης μπορεί να πρόσθεσε αρκετά χρήματα στον τραπεζικό μου λογαριασμό, αλλά δεν στάθηκε ικανό να σώσει τον γάμο μου. Εκτός των άλλων παραμέλησα ακόμα περισσότερο τον ίδιο μου τον εαυτό, το αποτέλεσμα είναι εύκολο να το διαπιστώσετε, το βλέπετε μπροστά σας. Έκανα κατά καιρούς πολλές προσπάθειες, ακολούθησα διάφορες δίαιτες, δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερα».
Ο Γκιλέσμπι έγνευσε συγκαταβατικά. «Το πρόβλημα είναι ότι στην εποχή μας, πολλές φορές δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα ουσιώδη πράγματα και παγιδευόμαστε στα προσωπικά μας αδιέξοδα».
«Έχετε δίκιο, δόκτωρ. Το τελευταίο διάστημα συλλογίστηκα κάποια πράγματα και συνειδητοποίησα πως έχει έρθει η στιγμή να κάνω μια νέα αρχή, να δώσω ένα καινούργιο νόημα στη ζωή μου. Αυτή τη φορά είμαι πιο αποφασισμένος από ποτέ».
«Χαίρομαι που το ακούω αυτό κύριε Πέρκινς. Να είστε σίγουρος πως η θεραπεία μας θα έχει άμεσα και εντυπωσιακά αποτελέσματα. Όμως, πριν προχωρήσουμε παρακάτω, θα ήθελα να διαβάσετε προσεκτικά το παρακάτω έγγραφο, στο οποίο αναφέρονται οι όροι της σύμβασης που αφορούν τη συνεργασία μας. Είναι απαραίτητο βήμα για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε».
Ο Πέρκινς πήρε στα χέρια του το δισέλιδο έγγραφο που του έδωσε ο δόκτωρ Γκιλέσμπι. «Για ποιο λόγο υπάρχει τόσο μεγάλη μυστικότητα, δόκτωρ; Ακόμα και ο Τέντι Στόκγουελ, ο άνθρωπος που μου πρότεινε να σας επισκεφτώ ήταν κατηγορηματικός, ανένδοτος στο να μου αποκαλύψει το οτιδήποτε αφορά τις μεθόδους που χρησιμοποιείτε».
«Α, ο κύριος Στόκγουελ. Εξαιρετικός κύριος. Η θεραπεία επάνω του είχε απόλυτη επιτυχία. Φαντάζομαι πως το διαπιστώσατε και ο ίδιος».
«Πραγματικά, ο Τέντι έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Είχα μερικά χρόνια να τον συναντήσω και δυσκολεύτηκα πολύ να τον γνωρίσω. Μακάρι να μπορούσα να χάσω κι εγώ τόσα πολλά κιλά».
«Η επιθυμία σας θα γίνει πραγματικότητα κύριε Πέρκινς», απάντησε ο Γκιλέσμπι, κλείνοντας πονηρά το μάτι. «Σημασία δεν έχει το μέσο αλλά ο σκοπός, ο στόχος που έχετε θέσει. Το όνειρό σας θα γίνει πραγματικότητα. Το μόνο που ζητώ είναι η υπογραφή σας».
Και ο Σαμ Πέρκινς υπέγραψε πάνω στο χαρτί…
Εκείνο το βράδυ ο ύπνος του ήταν ταραγμένος. Φαινομενικά άσχετες, ασύνδετες μεταξύ τους εικόνες σχημάτιζαν ακαθόριστα και αινιγματικά όνειρα. Έβλεπε τον εαυτό του διαφορετικό, πιο αδύνατο, να περιστοιχίζεται από ένα πλήθος με όμορφες κοπέλες. Η πρώην γυναίκα του βρισκόταν πιο δίπλα, χαμογελαστή και άνετη, να ανταλλάσσει πονηρές ματιές με τον δόκτωρ Γκιλέσμπι. Μόνο που δεν ήταν όλα ρόδινα και ευχάριστα. Την όμορφη ατμόσφαιρα του ονείρου διατάραζαν δύο παιδικά, αθώα μάτια, κατακόκκινα απ’ το κλάμα, ορθάνοιχτα από τον τρόμο: τα μάτια του Ντάνι. Ο Πέρκινς ξύπνησε αλαφιασμένος, διακόπτοντας απότομα το περίεργο όνειρο. Το πρόσωπό του ήταν βουτηγμένο στον ιδρώτα και η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Όμως ο ίδιος ήταν άνθρωπος ορθολογιστής, πρακτικός, δεν έδινε σημασία στα όνειρα ούτε επηρεαζόταν από αυτά. Το μόνο που σκέφτηκε ήταν πως έπρεπε οπωσδήποτε να ελαττώσει την ποσότητα του βραδινού του φαγητού, άλλωστε τις τελευταίες μέρες ο ύπνος του ήταν αρκετά ανήσυχος.
Το απόγευμα της επόμενης ημέρας βρισκόταν στην αίθουσα αναμονής του Ινστιτούτου. Εκεί τον περίμενε ο δόκτωρ Γκιλέσμπι, ο οποίος τον οδήγησε σε μια άλλη αίθουσα που έμοιαζε με μικροβιολογικό εργαστήριο. «Πριν ξεκινήσουμε την θεραπεία είναι απαραίτητο να υποβληθείτε σε κάποιες εξετάσεις, κύριε Πέρκινς. Θα πρέπει να μετρήσουμε κάποιους δείκτες που φανερώνουν την κατάσταση της σωματικής σας υγείας. Μην ανησυχείτε, είναι απλές εξετάσεις ρουτίνας. Στη συνέχεια, αφού αξιολογήσουμε τα αποτελέσματα και διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε».
Ο Πέρκινς γδύθηκε και ξάπλωσε στο μεταλλικό χειρουργικό κρεβάτι που βρισκόταν στο κέντρο της αίθουσας. Δύο σωματώδεις άνδρες, ντυμένοι με λευκές ιατρικές φόρμες, σύνδεσαν σε διάφορα σημεία του σώματός του λεπτά καλώδια που έμοιαζαν με ηλεκτρόδια, η άκρη των οποίων κατέληγε στο πίσω μέρος της οθόνης ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Ο ένας από τους δύο άνδρες ενεργοποίησε ένα διακόπτη σε μία κονσόλα, ενώ ο δεύτερος πληκτρολόγησε ορισμένες εντολές στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Στην οθόνη εμφανίστηκε μία κυματομορφή ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου σήματος. Ο Πέρκινς αισθάνθηκε μια ηλεκτρική δόνηση να κινείται κατά μήκος του σώματός του. Τα νεύρα του άρχισαν να χαλαρώνουν, τα βλέφαρά του να γίνονται ολοένα και πιο βαριά. Ένιωσε να τον τυλίγει μια γλυκιά νάρκη, έβλεπε την εικόνα του θαλάμου να χάνεται προοδευτικά από τα μάτια του και να αντικαθίσταται από ένα απροσδιόριστο, μαύρο κενό. Για μια στιγμή είχε χάσει την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, όμως γρήγορα οι αισθήσεις του επανήλθαν.
Περίμενε για λίγη ώρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο δόκτωρ Γκιλέσμπι. Στα χέρια του κρατούσε ένα διάφανο φάκελο. Ο Πέρκινς υπέθεσε πως εκεί μέσα βρίσκονταν τα αποτελέσματα των εξετάσεών του.
«Τα αποτελέσματα των εξετάσεών σας είναι καλά, σε γενικές γραμμές τουλάχιστον. Διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ορισμένοι δείκτες που χρειάζονται βελτίωση. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μπορούμε να ξεκινήσουμε αμέσως».
Ο τόνος της φωνής του Γκιλέσμπι ήταν αποφασιστικός και ταυτόχρονα καθησυχαστικός. Το γοητευτικό του χαμόγελο δεν άφηνε περιθώρια για αρνητικές σκέψεις ή για το ενδεχόμενο αποτυχίας.
……………………………………………………………………………………….....
Το γυμναστήριο βρισκόταν στον τελευταίο όροφο του συγκροτήματος. Εκεί θα ξεκινούσε η πρώτη φάση της θεραπείας, η φάση αποκατάστασης της φυσικής κατάστασης. Η θέα από το συγκεκριμένο χώρο ήταν φανταστική: διακρίνονταν τα πολυκαταστήματα του εμπορικού κέντρου, ο Καθεδρικός ναός και το μεγαλύτερο κομμάτι του Μητροπολιτικού πάρκου. Το εσωτερικό του δε διέφερε από αυτό ενός συνηθισμένου γυμναστηρίου: στρώματα γυμναστικής, βάρη, ηλεκτρικοί διάδρομοι, ποδήλατα και όλα εκείνα τα όργανα που χρησιμοποιούνται για τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. Ο Πέρκινς έφερε στο μυαλό του την τελευταία φορά που επισκέφθηκε ανάλογο χώρο, μια απόπειρα που είχε στεφτεί με απόλυτη αποτυχία.
«Κύριε Πέρκινς να σας συστήσω την κυρία Χάρελσον, υπεύθυνη αποκατάστασης φυσικής κατάστασης. Θα σας δώσει το πρόγραμμα ασκήσεων που θα χρειαστεί να εκτελέσετε και φυσικά θα σας βοηθήσει σε ό,τι χρειαστείτε». Ο Πέρκινς αντάλλαξε μια αυστηρή, επαγγελματική χειραψία με την υψηλόσωμη, γυμνασμένη γυναίκα που στεκόταν στο πλάι του δόκτωρ Γκιλέσμπι. Ένιωσε το παγωμένο βλέμμα της να του διαπερνά σαν ρίγος ολόκληρο το κορμί. Δεν ήταν καθόλου σίγουρος αν θα έβρισκε το θάρρος ή το κουράγιο να της ζητήσει οτιδήποτε.
«Πρέπει να δώσουμε έμφαση στην αερόβια άσκηση για να καεί το λίπος, έτσι λοιπόν θα ξεκινήσουμε με διάδρομο», τόνισε με αυστηρό τόνο η Χάρελσον. «Ανεβείτε στον διάδρομο Ένα. Το πρόγραμμα για την περίπτωσή σας είναι ήδη ρυθμισμένο και το μόνο που απομένει είναι να σας δείξω τα πλήκτρα που θα χρειαστεί να πατήσετε».
Ο Πέρκινς ανέβηκε διστακτικά στον διάδρομο. Ο διάδρομος νούμερο ένα βρισκόταν πάνω σε μια ειδική πλατφόρμα, ενώ υπήρχε ένα μεγάλο κενό διάστημα που τον χώριζε από τον επόμενο στη σειρά διάδρομο. Απέναντί του, στερεωμένη στον τοίχο, υπήρχε μια γιγαντοοθόνη που εκείνη τη στιγμή έδειχνε ένα ανούσιο τηλεοπτικό σόου. Σκέφτηκε ότι αυτό ήταν ένα κλασσικό ψυχολογικό κόλπο στα γυμναστήρια, έτσι ώστε να αποσπάται η προσοχή των αθλούμενων και να νιώθουν λιγότερη κούραση.
«Μπορούμε να ξεκινήσουμε», ακούστηκε η δυνατή φωνή της Χάρελσον. Ο Πέρκινς πίεσε το πλήκτρο έναρξης και ο διάδρομος τέθηκε σε λειτουργία. Η αρχική ταχύτητα ήταν πέντε χιλιόμετρα την ώρα, εύκολη υπόθεση ακόμα και για έναν αγύμναστο και παχύσαρκο πενηντάρη. Προοδευτικά όμως η ταχύτητα του διαδρόμου αυξανόταν και ο Πέρκινς ένιωσε τις πρώτες στάλες ιδρώτα να κυλούν στο μέτωπό του. Πλέον, το αρχικό άνετο βάδισμα είχε μετατραπεί σ’ ένα ελαφρύ τροχάδην και οι χτύποι της καρδιάς του άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Δεν θα αργούσε η στιγμή που θα κουραζόταν και θα πατούσε το πλήκτρο σταδιακού τερματισμού.
Ξαφνικά, η πλατφόρμα πάνω στην οποία βρισκόταν ο διάδρομος άρχισε να ανυψώνεται. Ο Πέρκινς παρατήρησε έντρομος ότι το δάπεδο από κάτω είχε ανοίξει, αποκαλύπτοντας μία τάφρο με χοντρά, μεταλλικά καρφιά. Σκέφτηκε πως αν έχανε την ισορροπία του ή αδυνατούσε να ακολουθήσει την ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα του διαδρόμου, θα κατέληγε πετσοκομμένος στην τάφρο. Πάτησε με δύναμη το πλήκτρο σταδιακού τερματισμού με σκοπό να σταματήσει τη ροή του διαδρόμου, αλλά δεν γινόταν τίποτα: η ταχύτητα εξακολουθούσε να αυξάνεται με σταθερό ρυθμό. «Σταματήστε το, τι συμβαίνει εδώ;» ούρλιαξε πανικόβλητος. Προσπάθησε να κοιτάξει αν υπήρχε στην αίθουσα η Χάρελσον ή κάποιος άλλος άνθρωπος που θα μπορούσε να σταματήσει εκείνο το διαβολεμένο μηχάνημα. Το βλέμμα του στράφηκε ασυναίσθητα στην τηλεοπτική γιγαντοοθόνη. Ένα απειλητικό κυλιόμενο μήνυμα, που τρεμόσβηνε πάνω από ένα μαύρο φόντο, είχε αντικαταστήσει το ανιαρό τηλεοπτικό σόου που παρακολουθούσε πιο πριν: «ΤΡΕΞΕ-ΤΡΕΞΕ-ΤΡΕΞΕ». Πάνω από τα γράμματα εναλλάσσονταν οι εικόνες διάφορων προσώπων: του Γκιλέσμπι, της Χάρελσον, του Στόκγουελ, της Σάλλυ και του Ντάνι. Όλα αυτά τα πρόσωπα έμοιαζαν να του χαμογελούν σατανικά, σαν να σάρκαζαν την κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί.
«Δεν αντέχω άλλο, έλεος, σταματήστε το»! Τα λόγια έβγαιναν με δυσκολία από μέσα του, σαν τον επιθανάτιο ρόγχο ενός μελλοθάνατου. Ο σφυγμός του γινόταν όλο και πιο δυνατός, ενώ οι παλμοί της καρδιάς του είχαν ξεπεράσει κάθε φυσιολογικό όριο. Είχε μουσκέψει ολόκληρος και η ανάσα του είχε γίνει πιο κοφτή. Τώρα πια είχε μετανιώσει για την επιλογή του, αλλά γνώριζε καλά πως ο χρόνος γυρνούσε πίσω μόνο σε φτηνές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν και μετά βίας μπορούσε να κρατηθεί στο διάδρομο και να μην παρασυρθεί προς τα κάτω. Το μόνο που ήλπιζε ήταν το τέλος του να ήταν όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο.
Εκεί που είχε πιστέψει πως όλα είχαν τελειώσει, η ταχύτητα του διαδρόμου άρχισε να ελαττώνεται. Ο Πέρκινς παρατήρησε έκπληκτος ότι πάνω από το πλήκτρο σταδιακού τερματισμού είχε ανάψει ένα κόκκινο λαμπάκι, σημάδι ότι η συγκεκριμένη λειτουργία, άγνωστο πώς, είχε ενεργοποιηθεί. Σε λιγότερο από δύο λεπτά η ροή του διαδρόμου είχε σταματήσει και η πλατφόρμα άρχισε να κατεβαίνει μέχρι που επανήλθε στο αρχικό σημείο στο ύψος του δαπέδου.
Αποστραγγισμένος από κάθε είδους ψυχική και σωματική δύναμη, ο Πέρκινς έχασε την ισορροπία του και σωριάστηκε στο έδαφος. Το ιδρωμένο πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο από την υπερπροσπάθεια, ενώ από τα μάτια του κυλούσαν δάκρυα, απόρροια της έντασης που είχε βιώσει. Είχε αντικρίσει κατάφατσα το φάσμα του θανάτου και ήταν αδύνατο να συγκρατήσει την αυτοκυριαρχία που τον χαρακτήριζε σε δύσκολες προσωπικές και επαγγελματικές περιστάσεις. Ήθελε να ξεφύγει απ’ αυτόν τον καταραμένο χώρο και να γυρίσει πίσω στο σπίτι του, αλά ήταν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια να σηκωθεί, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να ψελλίσει το όνομα του γιου του, πριν καταρρεύσει και χάσει τις αισθήσεις του.
Όταν συνήλθε, ήταν ξαπλωμένος σε μια αναπαυτική, δερμάτινη πολυθρόνα. Δεν ήταν ακόμα σε θέση να προσδιορίσει αν όλα όσα είχαν συμβεί προηγουμένως ανήκαν στην πραγματικότητα ή αποτελούσαν μέρος κάποιου ζοφερού εφιάλτη. Περιεργάστηκε το χώρο γύρω του και διαπίστωσε ότι βρισκόταν στο γραφείο του δόκτωρ Γκιλέσμπι. Απέναντί του, χαμογελαστός κι ευθυτενής, στεκόταν ο ίδιος ο Διευθυντής του Ινστιτούτου, δίπλα στην κυρία Χάρελσον, τη γυναίκα με το παγωμένο βλέμμα που ήταν υπεύθυνη φυσικής αποκατάστασης.
«Χαίρομαι που συνήλθατε γρήγορα, κύριε Πέρκινς», είπε χαμογελώντας ο Γκιλέσμπι. «Περάσατε ένα μικρό σοκ και για λίγη ώρα χάσατε τις αισθήσεις σας. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, αυτό είναι αρκετά συνηθισμένο για τους περισσότερους πελάτες μας κατά την έναρξη της θεραπείας. Η μέθοδος που ακολουθούμε είναι λίγο αντισυμβατική, αλλά έχει απόλυτη επιτυχία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είστε καλά και ότι μπορείτε να αντεπεξέλθετε με επιτυχία στις απαιτήσεις του προγράμματος».
Ο Πέρκινς χλόμιασε. «Δηλαδή εννοείτε πως όσα έζησα προηγουμένως δεν ήταν προϊόν της φαντασίας μου; Τα αιχμηρά καρφιά, η τάφρος, το δάπεδο που ανοίγει, το κουμπί που δεν λειτουργεί, τα μηνύματα στην οθόνη… Είναι όλα πραγματικά»;
«Για να πετύχετε το στόχο σας απαιτούνται θυσίες, κύριε Πέρκινς», πετάχτηκε απότομα η Χάρελσον. «Ομολογώ πως είναι σκληρό, αλλά τα αποτελέσματα που έχουμε πετύχει μέχρι στιγμής μας δικαιώνουν πλήρως. Ακόμα, πρέπει να γνωρίζετε ότι…»
«Είστε τελείως παλαβοί! Ήρθα εδώ για να χάσω κιλά, όχι τη ζωή μου»!
«Κανείς δεν έχει χάσει τη ζωή του εδώ μέσα κι ούτε πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον, αγαπητέ μου κύριε», απάντησε ο Γκιλέσμπι. «Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτελείται το πρόγραμμα είναι πλήρως ελεγχόμενες. Το ψυχολογικό σοκ που προκαλείται σε κάθε στάδιο της θεραπείας αποτελεί εγγύηση για την επιτυχία της».
«Άνθρωπέ μου, είσαι τρελός για δέσιμο! Πρέπει να έχεις αρκετά καλό δικηγόρο για να γλιτώσεις τη φυλακή ή το ψυχιατρείο»!
Ο Πέρκινς προχώρησε προς την πόρτα. Άρπαξε με δύναμη το πόμολο, μα αυτό δεν κουνήθηκε καθόλου. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να καταλάβει πως η πόρτα ήταν κλειδωμένη.
«Δυστυχώς, δεν μπορείτε να διακόψετε τη θεραπεία», είπε με προσποιητή ηρεμία ο Γκιλέσμπι. «Η αποτυχία είναι άγνωστη λέξη για εμάς. Όποιος ξεκινήσει το πρόγραμμα, είναι αναγκασμένος να φτάσει μέχρι το τέλος».
Το βλέμμα του Γκιλέσμπι είχε την φωτεινή λάμψη ενός τρελού. Ο Πέρκινς τρόμαξε. Ήταν κλειδωμένος μ’ έναν παρανοϊκό και τη βοηθό του σ’ ένα γραφείο. Έπρεπε οπωσδήποτε να βρει τρόπο να ξεφύγει από κει μέσα.
«Σας παρακαλώ, αφήστε με να φύγω! Άλλαξα γνώμη, δεν θέλω να ακολουθήσω το πρόγραμμα! Δεν ενδιαφέρομαι πλέον να χάσω βάρος, θέλω να παραμείνω όπως είμαι»!
Ο δόκτωρ Γκιλέσμπι έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του. Στα χείλη του ζωγραφίστηκε ένα συγκαταβατικό χαμόγελο. «Δεν πρέπει να απογοητεύεστε με την πρώτη δυσκολία που συναντάτε. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη. Μπορώ να σας το εγγυηθώ προσωπικά. Θα απαλλαγείτε από τα περιττά κιλά, θα γίνετε άλλος άνθρωπος. Δεν πρέπει να έχετε καμία αμφιβολία γι αυτό».
«Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να φύγω από εδώ, να γυρίσω στο σπίτι μου».
«Μα δεν πρόκειται να σας κρατήσουμε φυλακισμένο. Μπορείτε να φύγετε». Ο Γκιλέσμπι πάτησε ένα κουμπί στον τοίχο, πίσω από το δρύινο γραφείο του. Ακούστηκε ένας μακρόσυρτος ήχος, ένδειξη ότι η πόρτα ήταν πλέον ξεκλείδωτη. Στη συνέχεια, έκανε μια ελαφριά υπόκλιση προς το μέρος του Πέρκινς και του έδειξε την πόρτα.
«Καλό σας βράδυ! Θα τα ξαναπούμε πάλι αύριο. Πιστέψτε με, είμαι αρκετά σίγουρος γι αυτό»!
Έξω είχε ήδη σουρουπώσει. Ο Πέρκινς έφερε στα ρουθούνια του το μολυσμένο αέρα της πόλης. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι αυτό θα του προκαλούσε τόση ανακούφιση. Είχε ανάγκη να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί ψυχικά και σωματικά, να ξεχάσει την τραυματική εμπειρία που είχε βιώσει. Σκέφτηκε ότι αφού ξεκουραζόταν κι έτρωγε ένα καλό δείπνο, θα μπορούσε στη συνέχεια να ασχοληθεί με τον Γκιλέσμπι και το τρομο-ινστιτούτο του.
Μόλις έφτασε σπίτι έκανε ένα ζεστό μπάνιο για να χαλαρώσει. Το στομάχι του γουργούριζε, άλλωστε είχε ώρα να βάλει κάτι στο στόμα του. Θυμήθηκε ότι στο ψυγείο υπήρχε ένα κουτί με τα αγαπημένα του γλυκά: ντόνατς σοκολάτας. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του ότι θα έπρεπε να τα περιορίσει, αφού βρισκόταν σε δίαιτα. Αποφάσισε ότι αυτή η ώρα θα αργούσε ακόμα να έλθει.
Κατευθύνθηκε προς το ψυγείο. Για μια στιγμή δίστασε, σκέφτηκε πως αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό. Παρόλα αυτά ήταν αδύνατο να αντισταθεί στον γευστικό πειρασμό. Άνοιξε την πόρτα του ψυγείου και … «Μα τι διάβολο συμβαίνει»;
Το ψυγείο είχε πλημμυρίσει από μια γκρίζα, κολλώδη μάζα που ξεχείλιζε μέσα από το κουτί με τα γλυκά. Η γλίτσα ανέδιδε μια φριχτή μυρωδιά μούχλας, τόσο έντονη που ο Πέρκινς αναγκάστηκε να κλείσει τη μύτη του για να μη λιποθυμήσει. Παρατήρησε ότι όλα τα φαγώσιμα στο ψυγείο είχαν υποστεί κάποιου είδους αλλοίωση. Το ψυγείο όμως δούλευε κανονικά και τα μπουκάλια με τα ποτά ήταν αρκετά παγωμένα.
Στράφηκε στο ντουλάπι της κουζίνας. Μια πολύχρωμη λάμψη στροβιλιζόμενου φωτός έβγαινε μέσα από το ανοιχτό ντουλάπι. Ο Πέρκινς άρχισε να νιώθει ναυτία, το στομάχι του ανακατευόταν σ΄ ένα δαιμονιώδη ρυθμό. Έπιασε το πρόσωπό του με τα χέρια κι έπεσε στο πάτωμα. Στην οθόνη του μυαλού του αποτυπώνονταν εικόνες από το εφιαλτικό απόγευμα στο ινστιτούτο. Σε μια στιγμή εμφανίστηκε ο δόκτωρ Γκιλέσμπι, χαμογελαστός και άνετος, να κρατά στο ένα χέρι του ένα γλυκό, ενώ κουνούσε με νόημα το δείκτη του άλλου του χεριού. Τα χείλη του σχημάτιζαν ορισμένες λέξεις που στα αυτιά του Πέρκινς έφταναν σαν μια αυστηρή προειδοποίηση: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΓΛΥΚΑ-ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΣΑΣ»! Ακούστηκε ένα μακρόσυρτο, σατανικό γέλιο και η λάμψη άρχισε προοδευτικά να χάνεται.
Ο Πέρκινς προσπάθησε να συνέλθει από το σοκ, να σταθεί ξανά στα πόδια του. Η λάμψη είχε φύγει τελείως, τα δωμάτιο ήταν ακριβώς όπως και πριν. Έστρεψε το βλέμμα του στο ψυγείο. Προχώρησε με κάποιο δισταγμό προς τα κει και άνοιξε την πόρτα. Όλα ήταν φυσιολογικά: τα γλυκά ντόνατς σοκολάτας ήταν μέσα στο κουτί και τον περίμεναν με ανυπομονησία, η γκρίζα ουσία είχε εξαφανιστεί και δεν υπήρχε κάποιο σημάδι που να υποδηλώνει ότι υπήρξε ποτέ. Όλα ήταν μια παραίσθηση, μια ζοφερή διαστρέβλωση της πραγματικότητας, μια σκηνή βγαλμένη από τα όνειρα του πιο παρανοϊκού σκηνοθέτη. Στην πραγματικότητα δεν είχε συμβεί τίποτα, όμως ο ίδιος είχε χάσει πια την όρεξή του, δεν ήθελε πλέον να βάλει τίποτα στο στόμα του. Και ήταν αρκετά σίγουρος ποιος κρυβόταν πίσω απ’ όλα αυτά.
……………………………………………………………………………………….....
«Για την επιτυχία της θεραπείας χρησιμοποιούμε ένα συνδυασμό τεχνικών. Μερικές τεχνικές είναι πιο ακραίες και ψυχολογικά πιο επώδυνες από τις υπόλοιπες. Όμως, σε ορισμένες περιστάσεις, είμαστε αναγκασμένοι να τις εφαρμόσουμε».
Ο δόκτωρ Γκιλέσμπι ακουγόταν ειλικρινής. Ο τόνος της φωνής του ήταν ήρεμος και αποφασιστικός.
«Μια από τις τεχνικές που χρησιμοποιούμε είναι η μέθοδος επανάδρασης. Ουσιαστικά, αφορά την εμφύτευση ενός μικροτσίπ στο μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού που τοποθετείται κάτω από το δέρμα. Το μικροτσίπ δρα ταυτόχρονα σαν πομπός και δέκτης. Λαμβάνει και αναλύει τα ερεθίσματα που δέχεται ο οπτικός φλοιός, ενώ στη συνέχεια εκπέμπει ραδιοκύματα που προκαλούν ηλεκτρικές διεγέρσεις σε μία συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου. Για να το εξηγήσω πιο απλά, χωρίς τη χρήση περίπλοκων επιστημονικών όρων, έχουμε τη δυνατότητα να ελέγχουμε μέσω των αισθητήριων νεύρων σας την πιθανότητα παρεκτροπής και να στέλνουμε, μέσω της κατάλληλης εικόνας, σήμα αποτροπής. Έτσι, σας προστατεύουμε από την παραβίαση των κανόνων του προγράμματος, που μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία την προσπάθεια για απώλεια σωματικού βάρους».
Ο Πέρκινς κοίταξε εμβρόντητος τον διευθυντή του ινστιτούτου.
«Δεν νομίζετε ότι μια τέτοια μέθοδος είναι ηθικά και νομικά επιλήψιμη; Οι εμφυτεύσεις περιχαρακώνουν τις ατομικές ελευθερίες και προσβάλλουν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μετατρέπουν τους ανθρώπους σε άβουλα, τηλεκατευθυνόμενα όντα. Επίσης, μπορούν να προκαλέσουν αρκετές παρενέργειες στην υγεία και…»
«Αγαπητέ μου κύριε Πέρκινς, όλα αυτά αποτελούν παρωχημένες αντιλήψεις διαφόρων δημαγωγών, που έχουν καταχωνιαστεί πολύ βαθιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η εμφύτευση μικροτσίπ είναι πλέον μια συνηθισμένη και αποτελεσματική πρακτική στους κόλπους της ιατρικής επιστήμης. Μπορώ να σας αναφέρω αρκετά παραδείγματα χρήσης εμφυτευμάτων: στους βηματοδότες, στα ακουστικά για άτομα με προβλήματα ακοής, στους κινητικούς νευροδιεγέρτες που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση του Πάρκινσον και σε άλλες πολλές περιπτώσεις. Μην ξεχνάτε, άλλωστε, πως και η παχυσαρκία αποτελεί ένα είδος ασθένειας που μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα».
«Όμως έτσι ξεπερνάτε το μέτρο, τα όρια που έχει θέσει η φύση για την ανθρώπινη ύπαρξη», απάντησε ο Πέρκινς.
«Τα όρια είναι κάτι το σχετικό», απάντησε απότομα ο Γκιλέσμπι. «Δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στην θεωρητική ηθική και στην σκληρή πραγματικότητα, που αναγκάζει έναν άνθρωπο να καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες προκειμένου να προστατεύσει την υγεία του. Υπάρχει μόνο ένα δίλημμα: ακολουθείς τον ίδιο τρόπο ζωής που είναι σίγουρο ότι σε λίγα χρόνια θα σε στείλει στον άλλο κόσμο ή αναγκάζεις τον εαυτό σου να μπει σε μια άλλη λογική, όσο σκληρή ή ανήθικη κι αν ακούγεται. Σ’ αυτή την περίπτωση, ισχύει αυτό που λένε μερικοί: αυτό που έχει σημασία είναι ο σκοπός κι όχι το μέσο που θα χρησιμοποιήσεις».
«Δεν ξέρω αν μπορώ να υιοθετήσω μια τέτοια στάση ζωής και να ακολουθήσω αυτό που μου προτείνετε».
«Θα το κάνετε, κύριε Πέρκινς. Και να είστε σίγουρος πως μετά από λίγο καιρό θα μας ευγνωμονείτε. Νομίζω πως μετά από όλη αυτή την όμορφη και εποικοδομητική συζήτηση που είχαμε, μπορείτε να περάσετε στην αίθουσα γυμναστικής για να συνεχίσετε το πρόγραμμα. Η κυρία Χάρελσον σας περιμένει»!
……………………………………………………………………………………….....
Έξι μήνες μετά:
Ο Σαμ Πέρκινς κάνει τον απογευματινό του περίπατο στο Μητροπολιτικό πάρκο. Είναι ανανεωμένος, ξένοιαστος και απολαμβάνει την κάθε του κίνηση. Έχει χάσει πάνω από τριάντα κιλά τους τελευταίους μήνες κι έχει γίνει αγνώριστος σε σχέση με το παρελθόν, πραγματικά άλλος άνθρωπος. Πλέον μπορεί να χαίρεται τη ζωή, να μη νιώθει τα ενοχλητικά βλέμματα των άλλων επάνω του, να μην ακούει τα ψιθυριστά, κακόβουλα σχόλια, να μην έχει ενοχλήσεις που απειλούν τη σωματική του υγεία.
Κάποια στιγμή συναντά τον Άλαν Γκρίνσοου, παλιό συνάδελφό του στην εταιρεία Σπένσερς. Ο Άλαν μένει εμβρόντητος, αδυνατεί να πιστέψει αυτό που βλέπει μπροστά του. Ρωτάει τον Σαμ πως τα κατάφερε κι έχασε τόσα πολλά κιλά. Ο Σαμ χαμογελά πονηρά. Βγάζει μια κάρτα από το πορτοφόλι του και τη δίνει στον Άλαν. Η κάρτα αναφέρει κάτι για ένα ινστιτούτο αδυνατίσματος Γκιλέσμπι. Ο Άλαν σκέφτεται ότι αξίζει τον κόπο να κάνει μία προσπάθεια, άλλωστε έχει κι αυτός αρκετά περιττά κιλά. Οι δυο άνδρες αποχαιρετίζονται και ο καθένας συνεχίζει το δρόμο του.
* σημείωση: η εικόνα ανοίγματος του παρόντος άρθρου είναι δημιουργία του mataichi1.
________________________________
- τα έχεις διαβάσει;
