Διαβάζω La Mort en Rose από τα Fantasy Archives της Fantasy Gate!
από Ιωάννα Κουτηρή (jovitaki)Ποιητική συλλογή
La Mort en Rose
Ομερτά
Νοητή ευθεία το πέπλο μου…
σε χρώμα που θυμίζει κάτι από λείψανο αγίου.
Σε Θεό με έταξες σαν άσπιλη μούσα πάντα αθώα να διαβαίνω.
Σε κατώφλια που ξύλινα παιχνίδια γεύτηκα ,
τις κούκλες μου θα σου χαρίσω…
κι όλες θα μου μοιάζουν…
θλίψη και ζαχαρωτό η γεύση μου,
κι εσύ που μια στιγμή την έζησες , ψέμα την ονόμασες.
Κι όταν έσκαψα να φτάσω πιο κάτω ,
απύθμενα μυστικά η σκέψη σου…
βάσανο και ορκωμοσία.
Κι ο,τι σε χήρας δαντέλα σε δρασκέλισε ,
στον τάφο του νεκρού θα παραμείνει…
Σε γλώσσα κατακτητή με αγάπησες
γι αυτό και με μαντική τέχνη ορίζω τους καημούς σου.
Κι όλα σε θέση μάχης τα ταξινόμησα μα παίζαμε απλά σκάκι…
Εγώ η βασίλισσα. Εγώ το άλογο. Εγώ το μαύρο.
Ζήτησα συγνώμη που πρώτη γραμμή τα έβαλα…
Δεν ήξερα πως είσαι ο τρελός
που με το γέλιο του φως στο μαύρο βρίσκει…
Θα ορκιστώ άλλη μια φορά.
Με σπαθί να μου αγγίζει τα πνευμόνια.
Κι ερωτάς είναι η μύηση , συνομωσία του νου μου…
Τι κι αν μεθυσμένοι είναι οι μύστες μου…
σε γλώσσα κατακτητή , το πένθος μου με βία ξεπερνάω…
και την βία τώρα του κατακτητή αγαπάω…
σε χρώμα που θυμίζει κάτι από λείψανο αγίου.
Σε Θεό με έταξες σαν άσπιλη μούσα πάντα αθώα να διαβαίνω.
Σε κατώφλια που ξύλινα παιχνίδια γεύτηκα ,
τις κούκλες μου θα σου χαρίσω…
κι όλες θα μου μοιάζουν…
θλίψη και ζαχαρωτό η γεύση μου,
κι εσύ που μια στιγμή την έζησες , ψέμα την ονόμασες.
Κι όταν έσκαψα να φτάσω πιο κάτω ,
απύθμενα μυστικά η σκέψη σου…
βάσανο και ορκωμοσία.
Κι ο,τι σε χήρας δαντέλα σε δρασκέλισε ,
στον τάφο του νεκρού θα παραμείνει…
Σε γλώσσα κατακτητή με αγάπησες
γι αυτό και με μαντική τέχνη ορίζω τους καημούς σου.
Κι όλα σε θέση μάχης τα ταξινόμησα μα παίζαμε απλά σκάκι…
Εγώ η βασίλισσα. Εγώ το άλογο. Εγώ το μαύρο.
Ζήτησα συγνώμη που πρώτη γραμμή τα έβαλα…
Δεν ήξερα πως είσαι ο τρελός
που με το γέλιο του φως στο μαύρο βρίσκει…
Θα ορκιστώ άλλη μια φορά.
Με σπαθί να μου αγγίζει τα πνευμόνια.
Κι ερωτάς είναι η μύηση , συνομωσία του νου μου…
Τι κι αν μεθυσμένοι είναι οι μύστες μου…
σε γλώσσα κατακτητή , το πένθος μου με βία ξεπερνάω…
και την βία τώρα του κατακτητή αγαπάω…
Βήματα
Και είμαι εγώ ο έρωτας.
Το μοναδικό κορίτσι της ζωής μου.
Η τιμωρός και η ανάπλαση μου.
Το πλήθος στις σιωπές μου.
Οι βουές του αραχνιασμένου κόσμου μου.
Η άχνη στα όνειρα μου.
Δεν είναι άλλος κανείς. Άνιση η μάχη.
Το κορίτσι μόνο κλαίει και κρυώνει. Δεν αμύνεται.
Μα είμαι εγώ και ξέχασα να με πάρω αγκαλιά.
Σε ψυχοχειρουργείο να με ναρκώσω. Με νανούρισμα.
Κι όλες τις σφαίρες να αφαιρέσω. Και βιοψία να μη κάνω.
Να γυρίσουν όλες εκεί που ανήκουν.
Είμαι εγώ. Σε ηλεκτροφόρα ανάνηψη.
Μετράω αντίστροφα και παίζω κρυφτό.
Φτου ξελευθερία και ο κόσμος των τρελών ζει μέσα από φωτοσύνθεση.
Και είναι αθώος. Πράσινος με καθάρια νερά κι ανάσες.
Μου αγγίζει το χέρι το κορίτσι μου.
Είναι μικρό και μου δείχνει τα καινούρια του παπούτσια.
Τρυπημένα από τις σφαίρες.
Λάθος αποστολέα διάλεξε ο άρχων πόλεμος.
Καλύτερα ξυπόλητο.
Να μάθει να περπατάει…
Το μοναδικό κορίτσι της ζωής μου.
Η τιμωρός και η ανάπλαση μου.
Το πλήθος στις σιωπές μου.
Οι βουές του αραχνιασμένου κόσμου μου.
Η άχνη στα όνειρα μου.
Δεν είναι άλλος κανείς. Άνιση η μάχη.
Το κορίτσι μόνο κλαίει και κρυώνει. Δεν αμύνεται.
Μα είμαι εγώ και ξέχασα να με πάρω αγκαλιά.
Σε ψυχοχειρουργείο να με ναρκώσω. Με νανούρισμα.
Κι όλες τις σφαίρες να αφαιρέσω. Και βιοψία να μη κάνω.
Να γυρίσουν όλες εκεί που ανήκουν.
Είμαι εγώ. Σε ηλεκτροφόρα ανάνηψη.
Μετράω αντίστροφα και παίζω κρυφτό.
Φτου ξελευθερία και ο κόσμος των τρελών ζει μέσα από φωτοσύνθεση.
Και είναι αθώος. Πράσινος με καθάρια νερά κι ανάσες.
Μου αγγίζει το χέρι το κορίτσι μου.
Είναι μικρό και μου δείχνει τα καινούρια του παπούτσια.
Τρυπημένα από τις σφαίρες.
Λάθος αποστολέα διάλεξε ο άρχων πόλεμος.
Καλύτερα ξυπόλητο.
Να μάθει να περπατάει…
Γάλα νυχτερίδας
Δορυφόροι του νου κάθε βλέμμα. Κάθε σιωπή...
Κλωθώ αποκάλεσα του φευγιού τη Μοίρα.
Με φαντάσματα με τρέφει κάθε που μόνη αλλάζω πλευρό στο πηγάδι μου.
Και αντέχω να πάω και πιο κάτω.
Εκεί που οι απορίες πετούν σαν ερωτευμένες νυχτερίδες.
Και σταγόνες νερού μετρούν τα παραμύθια μου.
Αυτά που δοκίμασα να νανουρίσω τα αμέτρητα μωρά μέσα μου.
Και κάθε που φιλιά μου στέλνει η άνοιξη ,
με χάδια δέλεαρ με αγγίζει ο πόνος.
Μάταιο να κάνω επιλογή.
Επιστρέφω στης μνήμης μου τον μύρτιλο.
Σκόνη μου καίει τα μάτια.
Αναμονή η μόνη εγρήγορση.
Λατρείας βωμό έστησα σε καθετί που ροή δεν έχει.
Την ιδιωτική μου βροχή αναζήτησα.
Και μια γουλιά από γάλα.
Κάτι αμόλυντα λευκό να ποτίσει τα όνειρα μου.
Και μια και το πιο όμορφο γαλάζιο μου έχασα,
στης αθωότητας τον βωμό παρηγοριά ας ζήσω.
Και ήρθε η Κλωθώ. Έπινε γάλα.
Μου άρπαξε το γάλα. Το δικό μου γάλα.
Φιλιά πόνου ανταλλάσσουν οι νυχτερίδες.
Πώς να καταλάβω πως πάντα αυτό αναζητούσαν?
Κι αναμένω το φιλί της νυχτερίδας. Κι εγώ…
Και μια νύχτα βροχής. Και βρέχει γάλα.
Και είμαι ξανά έμβρυο.
Και αρνούμαι να σκέφτομαι…
Κλωθώ αποκάλεσα του φευγιού τη Μοίρα.
Με φαντάσματα με τρέφει κάθε που μόνη αλλάζω πλευρό στο πηγάδι μου.
Και αντέχω να πάω και πιο κάτω.
Εκεί που οι απορίες πετούν σαν ερωτευμένες νυχτερίδες.
Και σταγόνες νερού μετρούν τα παραμύθια μου.
Αυτά που δοκίμασα να νανουρίσω τα αμέτρητα μωρά μέσα μου.
Και κάθε που φιλιά μου στέλνει η άνοιξη ,
με χάδια δέλεαρ με αγγίζει ο πόνος.
Μάταιο να κάνω επιλογή.
Επιστρέφω στης μνήμης μου τον μύρτιλο.
Σκόνη μου καίει τα μάτια.
Αναμονή η μόνη εγρήγορση.
Λατρείας βωμό έστησα σε καθετί που ροή δεν έχει.
Την ιδιωτική μου βροχή αναζήτησα.
Και μια γουλιά από γάλα.
Κάτι αμόλυντα λευκό να ποτίσει τα όνειρα μου.
Και μια και το πιο όμορφο γαλάζιο μου έχασα,
στης αθωότητας τον βωμό παρηγοριά ας ζήσω.
Και ήρθε η Κλωθώ. Έπινε γάλα.
Μου άρπαξε το γάλα. Το δικό μου γάλα.
Φιλιά πόνου ανταλλάσσουν οι νυχτερίδες.
Πώς να καταλάβω πως πάντα αυτό αναζητούσαν?
Κι αναμένω το φιλί της νυχτερίδας. Κι εγώ…
Και μια νύχτα βροχής. Και βρέχει γάλα.
Και είμαι ξανά έμβρυο.
Και αρνούμαι να σκέφτομαι…
Εκεί κάτω
…δεν γράφω γράμματα , δεν γλείφω στωικά επιστολές ούτε πληγές ...
στο παράφορο ξημέρωμα της υπομονής την σκιά σου προσμένω..
σε νεκρούς μιλάω , σε αυτόχειρες ...
σε όλα τα συνδεδεμένα καλώδια της ζωής που παίζουν με τα πνεύματα , που τους χαρίζουν τρενάκια και κούκλες μπας και τους ψιθυρίσουνε τα μυστικά τους ...
δεν θα χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες ...
και όλοι οι συνοδοί της άρνησης πέφτουν με φόρα στο κενό μόνο περιστέρια χωρίς φτερά χαϊδεύουν...
χωρίς καν ράμφος , ξέρεις , αυτά που στέλνουν μηνύματα με παραλήπτες φαντάσματα...
μηνύματα και μνήματα στην Περσεφόνη , στην Ευρυδίκη , σε όλα τα χλωμά κορίτσια του Κάτω Κόσμου...
τσαλαβουτάμε όλες όμως στα νερά του Αχέροντα...
άλλες από θάνατο και άλλες από αγάπη...
όχι κρασί για απόψε…μόνο νερό της λησμονιάς για να έχει αξία η μνημοσύνη...
στο παράφορο ξημέρωμα της υπομονής την σκιά σου προσμένω..
σε νεκρούς μιλάω , σε αυτόχειρες ...
σε όλα τα συνδεδεμένα καλώδια της ζωής που παίζουν με τα πνεύματα , που τους χαρίζουν τρενάκια και κούκλες μπας και τους ψιθυρίσουνε τα μυστικά τους ...
δεν θα χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες ...
και όλοι οι συνοδοί της άρνησης πέφτουν με φόρα στο κενό μόνο περιστέρια χωρίς φτερά χαϊδεύουν...
χωρίς καν ράμφος , ξέρεις , αυτά που στέλνουν μηνύματα με παραλήπτες φαντάσματα...
μηνύματα και μνήματα στην Περσεφόνη , στην Ευρυδίκη , σε όλα τα χλωμά κορίτσια του Κάτω Κόσμου...
τσαλαβουτάμε όλες όμως στα νερά του Αχέροντα...
άλλες από θάνατο και άλλες από αγάπη...
όχι κρασί για απόψε…μόνο νερό της λησμονιάς για να έχει αξία η μνημοσύνη...
Λύκε είσαι εδώ;
Εκεί που στην πατρίδα μου έβαλα σύνορα,
εκεί περίμενα τον ίκτερο. Μα ήταν το φιλί σου.
Με χώμα βροχής ξεγέλασα τις Ερινύες μου. Τελικά το πήρα.
Τουφέκισα τον ερμαφρόδιτο χρόνο μου. Στα τρία μέτρα.
Τον έθαψα. Στα τρία μέτρα.
Λιγότερο ήταν. Τον είχε ανάγκη η βροχή.
Αυτή η μόνη αντίζηλος μου.
Γύρναγα γύρω από μένα.
Με τραγούδια, τύψεις και φωτιές.
Στα όρια μου. Τα όρια σου.
Λίγο πιο κάτω απ’ τον λαιμό σου.
Εκεί τόλμησα να βάλω τα χέρια μου.
Οι Ερινύες σ’ έπνιξαν . Όχι εγώ.
Κι απ’ όλους τους λύκους του παραμυθιού ,
ο πιο μόνος με αποπλάνησε.
Εκείνος που αυτοκτονεί σ’ ονείρου βράχια.
Κι ανασταίνεται.
Κάθε που η βροχή συλλαβίζει με λύσσα το όνομα του.
Και ξεπλένει το αίμα απ’ τον λαιμό του.
Τον λαιμό μου.
Φεύγει. Ο πιο μόνος απ όλους τους λύκους της γης.
Μέσα στη γη. Με χώμα και αίμα γητεύει.
Απέναντι του, εγώ.
Γύρναγα γύρω από μένα.
Γύρω απ’ όλους τους λύκους.
Φασματική σαγήνη τούτη η κίτρινη ίριδα.
Μα δεν ήμουν και τόσο μόνη.
«Λύκε…» με φώναξε η βροχή…
«είμαι ακόμα εδώ…» απαντάω…
εκεί περίμενα τον ίκτερο. Μα ήταν το φιλί σου.
Με χώμα βροχής ξεγέλασα τις Ερινύες μου. Τελικά το πήρα.
Τουφέκισα τον ερμαφρόδιτο χρόνο μου. Στα τρία μέτρα.
Τον έθαψα. Στα τρία μέτρα.
Λιγότερο ήταν. Τον είχε ανάγκη η βροχή.
Αυτή η μόνη αντίζηλος μου.
Γύρναγα γύρω από μένα.
Με τραγούδια, τύψεις και φωτιές.
Στα όρια μου. Τα όρια σου.
Λίγο πιο κάτω απ’ τον λαιμό σου.
Εκεί τόλμησα να βάλω τα χέρια μου.
Οι Ερινύες σ’ έπνιξαν . Όχι εγώ.
Κι απ’ όλους τους λύκους του παραμυθιού ,
ο πιο μόνος με αποπλάνησε.
Εκείνος που αυτοκτονεί σ’ ονείρου βράχια.
Κι ανασταίνεται.
Κάθε που η βροχή συλλαβίζει με λύσσα το όνομα του.
Και ξεπλένει το αίμα απ’ τον λαιμό του.
Τον λαιμό μου.
Φεύγει. Ο πιο μόνος απ όλους τους λύκους της γης.
Μέσα στη γη. Με χώμα και αίμα γητεύει.
Απέναντι του, εγώ.
Γύρναγα γύρω από μένα.
Γύρω απ’ όλους τους λύκους.
Φασματική σαγήνη τούτη η κίτρινη ίριδα.
Μα δεν ήμουν και τόσο μόνη.
«Λύκε…» με φώναξε η βροχή…
«είμαι ακόμα εδώ…» απαντάω…
Μνήμες
Με κεραυνό με δέσανε εννέα μήνες τώρα…
και από αίμα αγάπης , μωρά με γλώσσα φιδιού ξεπρόβαλλαν…
κεραυνός κάτω από τα μαύρα ράσα μου…εκεί που πάντα κρύβω το στιλέτο.
Βράζει του αγιασμού νερό και κλάμα βουβό μαρτυρούν οι άγιες εικόνες…
Ο,τι από Θεό βρήκε θάνατο μωρά από φωτιά γεννά και εκδίκηση ζητά…
και η τιμωρία μου να ξύνω με νύχια σταυρούς…
τιμωρία μου να ψέλνω για ελεημοσύνη σε αυτούς που τους είπαν εκλεκτούς.
Από έρωτα θα βρω πυρά ποινής , ζητώντας μια νύχτα στη σιωπή του.
Κρασί εις το όνομα σου θέλω να φτύσω και από τα αγκάθια μου ξανά να γεννηθώ.
Ξανά να γεννηθώ και μόνη να πορευτώ σε μια επόμενη ζωή .Εκεί και πάλι φωτιά θα φοβηθώ.
Εκεί και πάλι πίστη θα ζητάω.
και από αίμα αγάπης , μωρά με γλώσσα φιδιού ξεπρόβαλλαν…
κεραυνός κάτω από τα μαύρα ράσα μου…εκεί που πάντα κρύβω το στιλέτο.
Βράζει του αγιασμού νερό και κλάμα βουβό μαρτυρούν οι άγιες εικόνες…
Ο,τι από Θεό βρήκε θάνατο μωρά από φωτιά γεννά και εκδίκηση ζητά…
και η τιμωρία μου να ξύνω με νύχια σταυρούς…
τιμωρία μου να ψέλνω για ελεημοσύνη σε αυτούς που τους είπαν εκλεκτούς.
Από έρωτα θα βρω πυρά ποινής , ζητώντας μια νύχτα στη σιωπή του.
Κρασί εις το όνομα σου θέλω να φτύσω και από τα αγκάθια μου ξανά να γεννηθώ.
Ξανά να γεννηθώ και μόνη να πορευτώ σε μια επόμενη ζωή .Εκεί και πάλι φωτιά θα φοβηθώ.
Εκεί και πάλι πίστη θα ζητάω.
Εκεί λάδι από σβηστά καντήλια θα μου καίνε τον λαιμό…
και πάλι ερωτευμένη θα ορκίζομαι πως είμαι…
μορφές με θεϊκή κατάρα θα γιατρεύω…
αστέρια ντροπής θα φορώ στα μαλλιά…
αμαρτίας χυμός θα ρέει από τα σφραγισμένο μου χείλη…
και πάλι ερωτευμένη θα ορκίζομαι πως είμαι…
και πάλι ερωτευμένη θα ορκίζομαι πως είμαι…
μορφές με θεϊκή κατάρα θα γιατρεύω…
αστέρια ντροπής θα φορώ στα μαλλιά…
αμαρτίας χυμός θα ρέει από τα σφραγισμένο μου χείλη…
και πάλι ερωτευμένη θα ορκίζομαι πως είμαι…
Παραλήρημα
Της κάθε μικρής φυγής η ασημένια ανάσα…
στρίβει καπνό. Ευωδιάζει οινόπνευμα.
Ματώνει ο ήλιος μου σαν λείπεις.
Σύννεφα τυλίγουν τον μαγικό μου μικρόκοσμο.
Μελιά ματιά σου στέλνω. Σου πετώ το τόπι μου.
Δανείζω τα φτερά μου στον βορρά.
Αφορμή να χω να σου αγγίζω που και που το χέρι.
Στον βορρά. Στην μωρουδίσια λύπη. Αυτή που αλλάζει δοντάκια.
Σαν παιδί κοροϊδεύεις τον θάνατο.
Ματώνεις τον ήλιο μου. Αναστηλώνεις τα καταφύγια της ερημιάς μου.
Και ήχοι γέλιου τάραξαν το νεραϊδίσιο κάστρο μου.
Αφορμή να βρω να σε μεθύσω πάλι πίσω στην αρχαία αγορά.
Την αγορά του θανατηφόρου οίστρου μου.
Με ξόρκια από τις φυγές να τον γιατρέψω.
Και τα φτερά μου αφορμή θα βρουν να ανήκουν μόνο στον βορρά.
Βρεγμένα και μαύρα.
Με την μοίρα του έρωτα να στάζουν.
Από τη λύπη τα θεμέλια να αντέξουν.
Και η κάθε φυγή ασημένια να μένει.
Να λάμπει. Να ματώνεις τον ήλιο μου.
Κι ας μη ξέρω τάχα τι γυάλινο φρούριο αγκάλιασε τον νεραϊδίσιο κόσμο μου.
Του βορρά κι αυτός γέννημα. Του βορρά όραμα.
Της ασημένιας σου φυγής το μωρουδίσιο βλέμμα είθε να ανέβει σε αξία.
Κι εκεί ες αεί ας ανήκει το σύμπαν…
στρίβει καπνό. Ευωδιάζει οινόπνευμα.
Ματώνει ο ήλιος μου σαν λείπεις.
Σύννεφα τυλίγουν τον μαγικό μου μικρόκοσμο.
Μελιά ματιά σου στέλνω. Σου πετώ το τόπι μου.
Δανείζω τα φτερά μου στον βορρά.
Αφορμή να χω να σου αγγίζω που και που το χέρι.
Στον βορρά. Στην μωρουδίσια λύπη. Αυτή που αλλάζει δοντάκια.
Σαν παιδί κοροϊδεύεις τον θάνατο.
Ματώνεις τον ήλιο μου. Αναστηλώνεις τα καταφύγια της ερημιάς μου.
Και ήχοι γέλιου τάραξαν το νεραϊδίσιο κάστρο μου.
Αφορμή να βρω να σε μεθύσω πάλι πίσω στην αρχαία αγορά.
Την αγορά του θανατηφόρου οίστρου μου.
Με ξόρκια από τις φυγές να τον γιατρέψω.
Και τα φτερά μου αφορμή θα βρουν να ανήκουν μόνο στον βορρά.
Βρεγμένα και μαύρα.
Με την μοίρα του έρωτα να στάζουν.
Από τη λύπη τα θεμέλια να αντέξουν.
Και η κάθε φυγή ασημένια να μένει.
Να λάμπει. Να ματώνεις τον ήλιο μου.
Κι ας μη ξέρω τάχα τι γυάλινο φρούριο αγκάλιασε τον νεραϊδίσιο κόσμο μου.
Του βορρά κι αυτός γέννημα. Του βορρά όραμα.
Της ασημένιας σου φυγής το μωρουδίσιο βλέμμα είθε να ανέβει σε αξία.
Κι εκεί ες αεί ας ανήκει το σύμπαν…
________________________________
- τα έχεις διαβάσει;
