Διαβάζω Ο ποιηματωρος από τα Fantasy Archives της Fantasy Gate!
από Βαγγέλη ΔαρδαντάκηO Αλεπουδελάριος Εμπερονίονας ο Γ' ο Λαμπερός, αυτοκράτορας πασών των Γαλαξιών και των Απογαλακτισμένων στον Πλόκαμο της Καρντμπέρας, ήταν μανιώδης αναγνώστης ποίησης. Με τα χρόνια είχε αποκτήσει μια τόσο φίνα καλλιέργεια κι αισθητική που διαπίστωσε με πικρία μια μέρα πως τα υπάρχοντα ποιήματα, καθώς και η καινούρια παραγωγή των ζώντων ποιητών, δεν κάλυπταν πλέον τα πιο υψηλά αισθητικά κριτήρια που είχε καλλιεργήσει μετά από πολλά χρόνια συλλογής, ανάγνωσης και μελέτης στη συμπαντική ποίηση. Οι καλλιτέχνες του βασίλειου του τον είχαν κάνει να βαρεθεί απελπιστικά επειδή εντρύφησε τόσο καλά στο ύφος του καθενός που ήξερε εκ των προτέρων πως θα ήταν γραμμένο το επόμενο ποίημα που θα συνέθεταν και με χωνεμένη όλη την παλιότερη παραγωγή, δεν ικανοποιόταν πια με κάθε αναγνωστική επανάληψη. Έστειλε εξερευνητικές αποστολές στα βάθη του διαστήματος με φιλόλογους και μεταφραστές για να του ανακαλύπτουν σε άλλους πολιτισμούς όμορφα, έξυπνα, θλιβερά, παραμυθένια, ηρωικά, παράξενα, φιλοσοφικά και παιδικά ποιήματα για να εμπλουστίσει τη συλλογή του αλλά κάθε φορά απογοητευόταν ολοένα και πιο πολύ επειδή όλο και λιγότερα ήταν τα έργα που μπορούσαν να αντέξουν τις πιο υψηλές και διαρκώς εξελισσόμενες ποιοτικές ανησυχίες του. Έτσι λοιπόν μια μέρα είχε μια φαεινή ιδέα, κάλεσε όλους τους ξακουστούς επιστήμονες και εφευρέτες, συγγραφείς και ποιητές, ακαδημαϊκούς και νεωτεριστές διανοούμενους του βασίλειου στο ουράνιο παλάτι του στην τροχιά του πλανήτη Γκιουλμπουλβάρος για να τους αναθέσει το έργο της ζωής τους, να σχεδιάσουν μια μεγάλη ποιητική μηχανή που να παράγει ποιήματα όμορφα, έξυπνα, θλιβερά, παραμυθένια, ηρωικά, παράξενα, φιλοσοφικά και παιδικά ως ύστατη ελπίδα για να ικανοποιήσει την ανικανοποίητη καλλιτεχνική λαιμαργία του. Τρομοκρατημένοι οι υπήκοοι –με το ζόρι– καλεσμένοι του από την εξωφρενική απαίτηση, συγκάλεσαν μεταξύ τους συμβούλιο και αποφάσισαν τη δημιουργία διαφόρων επιτροπών με συγκεκριμένες αρμοδιότητες ανά τομέα, φιλολογικό, ψυχολογικό, νομικό, τεχνολογικό, υπολογιστικό, αποδομητικό, test users και crash tests. Στήθηκαν υποεπιτροπές, περιφερειακές επιτροπές, επιτροπές εκ περιτροπής, εκτιμητές ζημιών, ψυχολογική υποστήριξη, συμβουλευτικές επιτροπές για κάθε κύρια επιτροπή, αναπληρωματικά συμβούλια που αντικαθιστούσαν κάθε εβδομαδιαίο συμβούλιο ενημέρωσης προόδου εργασιών και το σημαντικότερο, σκιώδη συμβούλια και επιτροπές για να κρίνουν τους ενδοσυμβουλιακούς ανταγωνιστές τους. Σύντομα διαπιστώθηκε πως προέκυψαν διάφορες ομάδες και σχολές που προσέγγιζαν την αξίωση του αυτοκράτορα από εντελώς διαφορετικές προσωπικές, καλλιτεχνικές και επιστημονικές σκοπιές, και αδυνατώντας να συμφωνήσουν σε μια μοναδική τακτική επίλυσης του ζητήματος, προκύρηξαν έκτακτο συνέδριο συμβούλιων και επιτροπών, με τις ανάλογες σκιώδεις, όπου και αποφασίστηκε να υλοποιήσουν όλες όσες μηχανές είχαν κατά νου οι διάφοροι εφευρέτες και να τις παρουσιάσουν στον αυτοκράτορα για να διαλέξει αυτή που τον ικανοποιούσε περισσότερο. Κι έτσι, μετά από μερικές βδομάδες οχληρών διενέξεων που περιείχαν και ρίψεις σάπιων πορτοκαλιών ανάμεσα στους διαφωνούντες, όλοι στρώθηκαν στη δουλειά προς μεγάλη χαρά του Αλεπουδελάριου Εμπερονίονα που μάθαινε τα νέα από τους κατασκόπους που είχε ξαμολήσει στα χαμηλόβαθμα επιτροπικά κλιμάκια. Δόθηκε ελεύθερη πρόσβαση στην Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη, που ήταν το μεγαλύτερο άβατο της αυτοκρατορίας, για να μελετηθεί και να ζυγοσταθμιστεί το καλλιτεχνικό επίπεδο του Αλεπουδελάριου σε εικονικές αναπαραστάσεις ψυχολογικής νοημοσύνης –κάτι που προξένησε κι αυτό με τη σειρά του πάλι πολλά πολεμικά συνέδρια που διαφωνούσαν για την πραγματική σύσταση του ποιητικού γούστου του αυτοκράτορα– και οι σχεδιαστές υπολογιστικών συστημάτων αναγκάστηκαν να παραδεχτούν, ο καθένας από τη δική του οπτική, πως το μόνο λειτουργικό που θα ταίριαζε στη μηχανή θα ήταν μια υπολογιστική γλώσσα ως αλγοριθμοποιημένο άθροισμα από τις ηλεκτροχημικές διεργασίες των συγκινησιακών κι εμπνευστικών νευρώνων όλων των ποιητών της Αυτοκρατορικής Βιβλιοθήκης, συν ένα καλό μεταποιητικό αναγνωστικό αλγόριθμο των νευρώνων του εργοδότη τους. Για βδομάδες ολάκερες, οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες εργάζονταν πυρετωδώς ενώ τακτικές αποστολές τεχνολογικών ομάδων που είχαν συστήσει τα συμβούλια, αναγκαστικά με τις ανάλογες ορδές δικηγόρων, γραμματέων και delivery spaceboys, έφερναν από εξωτικούς πλανήτες ότι πιο σπάνιο ορυκτό υπήρχε για τα υλικά της μηχανής που σχεδίαζε κάθε κατασκευαστική ομάδα. Υλικά, όπως το κοκώνειο, το τραμούλιο, το δεσκεντάριο, το τρακατρουκακάδιο, το επίδυο, το αρχιδυϊκό οξύ, το γρομμούνιο, η πλαφαμπουνάδα (όχι, δεν είναι ορυκτό αλλά σπάνιο αναψυκτικό που κρατά σε εγρήγορση το πνεύμα και το σώμα, ποτό απαραίτητο για τις ολονυχτίες των τεχνίτων), η κρετινόρριζα, το ομηρόνιο, το καταισχύλιο, το ευρυμετωπίδιο, το λυσσακαδόνιο και το παρφουρμορυμαγδοθείο, ανακατεύονταν σε χύτρες βαριάς βιομηχανίας και ηλεκτρονικές πλακέτες –εκτός της πλαφαμπουνάδας– με τέτοια πυρετώδη ταχύτητα, που τα γρέζια εκσφενδονιζόντουσαν στην ατμόσφαιρα από τις καμινάδες με τέτοια δύναμη όπου τελικά σχημάτιζαν ένα χρωμοποίκιλτο δακτύλιο βιομηχανικών απορριμάτων γύρω από το ουράνιο παλάτι του Αλεπουδελάριου Εμπερονίονα, προς μεγάλη ικανοποίηση του τελευταίου για τη φιλεργατικότητα των ανάδοχων μηχανοποιητοκατασκευαστών.
Κι επιτέλους έφτασε η μεγάλη μέρα που οι μηχανές ήταν έτοιμες να παρουσιαστούν στον Αλεπουδελάριο Εμπερονίονα. Στη μεγάλη σάλα των ακροάσεων στο παλάτι επικρατούσε μεγάλος αναβρασμός καθώς ήρθαν όλοι οι υπουργοί, οι στρατιωτικοί, οι προύχοντες και ο λαός για να παρακολουθήσουν το παράδοξο θέαμα της παρέλασης και της δοκιμασίας των ποιητικών μηχανών. Είναι αλήθεια πως καθυστέρησε λίγο αυτή η παράσταση κι αυτό διότι έγιναν οκτώ συνέδρια μέχρι να αποφασιστεί η σειρά των παρουσιάσεων, αλφαβητική, τυχαία ή ανάλογα με τον όγκο της κάθε μηχανής. Αλλά, δια βοής ψηφίστηκε στο τελευταίο συνέδριο να μπούνε όλοι οι κατασκευαστές στην κληρωτίδα μετά από την οργισμένη παρέμβαση του Αλεπουδελάριου για να τερματιστούν οι άσκοποι και χρονοβόροι διαξιφισμοί. Η πρώτη μηχανή παρουσιάστηκε βιαστικά μπροστά στην αδημονία του αυτοκράτορα, ένα χρυσοποίκιλτο κουτί με τρία πόδια και σκαλίσματα λεοντοκεφαλών στις γωνίες του. Ο κατασκευαστής της πάτησε μερικά κουμπιά και τότε η μηχανή ξεκίνησε να απαγγέλει τρίζοντας τα γρανάζια της:
Ράγισε πύλη, σκίσε τη ξύλινη θωριά σου
Ανώφελα στους ιππότες σκέβρωσες την αντίστασή σου
Από συνήθειες ανελαστικές στις φραγές των αιώνων
Που πέρασαν κελαρυστά τη φθορά τους.
Ανώφελα στους ιππότες σκέβρωσες την αντίστασή σου
Από συνήθειες ανελαστικές στις φραγές των αιώνων
Που πέρασαν κελαρυστά τη φθορά τους.
- Όχι και τόσο άσχημα, είπε ο Αλεπουδελάριος. Αλλά γιατί αυτή η μηχανή είναι πιο ωραία στην εμφάνιση από το ποίημά της;
Μια δέσμη λέηζερ από το σκήπτρο του διέλυσε αστραπιαία σε μόρια τη χρυσή μηχανή. Όλοι πανικοβλήθηκαν σιωπηλά, ο Αλεπουδελάριος δεν αστειευόταν. Γρήγορα, μια δεύτερη μηχανή πήρε τη θέση της, μια θολωτή κατασκευή διακοσμημένη με αρχαίες επιγραφές σε άγνωστη γλώσσα. Ο εφευρέτης της παρότρυνε τον αυτοκράτορα να δώσει μια λέξη στη μηχανή για να αρχίσει να δημιουργεί πάνω της. Ο αυτοκράτορας βαριεστημένα είπε τη λέξη «νύξη» και η κατασκευή άρχισε αμέσως να λέει:
Νύξις
Νυσταγμός
Νεωκόρος που τσιμπλιάζει στον Εσπερινό
Το ψωμί στο καλάθι τρώγετ...
Νυσταγμός
Νεωκόρος που τσιμπλιάζει στον Εσπερινό
Το ψωμί στο καλάθι τρώγετ...
Άλλη μια δέσμη λέηζερ απάλλαξε το χώρο από την παρουσία της μηχανής. Η επόμενη τρέκλισε από το φόβο της, καθώς τα νευρωνικά κυκλώματά της περιείχαν συναισθηματικούς μηχανισμούς που αντιλαμβάνονταν το τεταμένο κλίμα στη σάλα. Το σώμα της αποτελούνταν από κάθετα τοποθετημένους πολυπληθείς σωλήνες που ο καθένας τους αντιστοιχούσε σε μια συγκεκριμένη ποιητική αισθητική. Ο Αλεπουδελάριος, αφού εξέτασε τη μηχανή με αμφιβολία, πάτησε ένα σωλήνα που έγραφε «υπερβατικός σουρεαλισμός με ερωτικές αναφορές» και μια λάγνα ανδρική φωνή από τα σπλάχνα της μηχανής έβγαλε την απαγγελία της:
Απέναντι στην χορταριασμένη ηθική του Καπουκίνου Αντιδιαστέλλεται η τήξις λευκόχρου παρθένας Ο κισσός γατζώνεται περιοδικώς στα σπλάχνα της Και ο κανόνας του Καπουκίνου αρωγεί στον εξιλασμό της Ωσάν το περίπτερο που ραίνεται από τις φυλλωσιές του δάσους Και προκλητικά αναπολούν το μέλλον του καμένου χειμώνα.
- Πρόβλεψες να βάλεις έναν σωλήνα που να μπορεί να δημιουργήσει δική του πρωτότυπη αισθητική; ρώτησε με αυστηρό ύφος ο Αλεπουδελάριος τον κατασκευαστή αυτής της μηχανής. Ο τρόμος στα μάτια του τελευταίου και το αναψοκοκκίνισμα των παρειών του δεν άφηναν πλέον αμφιβολίες για τη μοίρα της μηχανής. Αλλά και του κατασκευαστή της. Και οι δύο ξαποστάλθηκαν με την κλασική συνοπτική διαδικασία. Οι κατασκευαστές θορυβήθηκαν τόσο πολύ από την όλη τροπή της κατάστασης που όταν ο πανικός τους έφτασε στα όρια του, άρχισαν να αναπρογραμματίζουν βιαστικά τις μηχανές τους στην παράπλευρη αίθουσα, όπου περίμεναν τη σειρά τους να βγουν στη σάλα ακροάσεων κι αυτό έφερε απροσδόκητα αποτελέσματα. Ένας κατασκευαστής βιάστηκε να δοκιμάσει την υπερβολική αύξηση της δοξομανίας σε μια συσκευή του με συνέπεια, η μηχανή να ορμήσει μέσα στη σάλα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκόμενων. Πρόλαβε να βγάλει τη φράση «να αψηφάτε όσο μπορείτε τα ωραία μάτια» και αυτοκτόνησε από υπερτροφοδότηση της πηγής ενέργειας του, με τα γέλια του Αλεπουδελάριου Εμπερονίονα να σείουν την αίθουσα που το σκήπτρο του εξοικονόμησε μια δέσμη λέηζερ. Μια άλλη μηχανή έσβησε για πάντα όταν συνειδητοποίησε πως ο στίχος της «στις 30 του Φλεβάρη» δεν είχε τον υπερβατικό χαρακτήρα που ήθελε αφού διαψευδόταν πραγματολογικά και ένας άλλος κατασκευαστής προτίμησε εγκαίρως την οδό της αυτοεξορίας όταν διαπίστωσε πως η μηχανή του ήταν τόσο τέλεια, που μπορούσε λόγω του πλήθους των μαθηματικών πιθανοτήτων, να αναδημιουργήσει από καθαρά τυχαία αναδιανομή κι επακριβώς τους δεκάδες χιλιάδες στίχους ενός έλληνα ραψωδού που έζησε πριν εκατομμύρια χρόνια στο τρίτο γαλάζιο πλανήτη ενός μακρινού πλανητικού συστήματος: «Άνδρα μοι έννεπε, μούσα, πολύτροπον». Μια μηχανή με πέντε πόδια και τρία φτερά προκάλεσε για πρώτη φορά κάπως το ενδιαφέρον του Αλεπουδελάριου Εμπερονίονα συνθέτοντας ένα ηρωικό ποίημα, ένα ανακρεόντειο ύφος που έδινε την ευκαιρία για πληθωρικά στιχουργήματα αλλά, μια άλλη μηχανή όρμησε στη σάλα και την κομμάτιασε επειδή είχαν ρυθμιστεί κατά λάθος τα φίλτρα του Υπερεγώ της σε υπερεγωισμό που δεν σήκωνε ανταγωνιστές. Αφού η τελευταία εγωιστική μηχανή διαλύθηκε κι αυτή εις τα εξ ων συνετέθη χωρίς καν να προλάβει να αρθρώσει μια λέξη, ο Αλεπουδελάριος Εμπερονίονας δυσφόρησε επιδεικτικά στο ακροατήριο του, η υπομονή του άρχιζε να εξαντλείται. Ο επόμενος κατασκευαστής παρουσίασε μια μικρή ιπτάμενη σφαίρα -σε μέγεθος μπάλας κλωτσοσκουφόσφαιρου- η οποία πέταξε πάνω από το κεφάλι του Αλεπουδελάριου και του έστειλε μικρές δέσμες αλφαβητοσιγμοειδών κυμάτων στο επιχείλιο σύστημα του εγκεφάλου με σκοπό να ερεθιστούν οι συνάψεις των εγκεφαλικών κυττάρων που ήταν υπεύθυνα για τη δημιουργική διαδικασία. Πράγματι, ο Αλεπουδελάριος ένιωσε να τον διακατέχει ο ποιητικός οίστρος αλλά κάπου μέσα στο μυαλό του, μια παρενέργεια των κυμάτων του ξύπνησε μια δυσάρεστη παιδική ανάμνηση για την οποία πίστευε πως είχε παντελώς ξεχάσει επειδή ντρεπόταν αφόρητα που ως παιδί έκανε κάποια πράγματα που φάνταζαν υπερβολικά γελοία στον κόσμο των ενήλικων. Ο κατασκευαστής έλαβε αμέσως το σχετικό τίμημα από το θανάσιμο σκήπτρο του αυτοκράτορα αλλά η σφαίρα πρόλαβε και διέφυγε από τα παράθυρα και κούρνιασε μαζί με τα αηδόνια στον κήπο για να τα επηρεάσει στο να προσφέρουν το ωραιότερο τραγούδι τους. Ο αναβρασμός και η ανησυχία των υπολοίπων ποιητοκατασκευαστών είχε φτάσει στο απροχώρητο και μερικοί ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν πριν ρεζιλευτούν από τις μηχανές τους. Μέσα από το πλήθος στη σάλα, ένας γέρος άνδρας με επιβλητική όψη, που φορούσε μια λευκή υφασμάτινη περικεφαλαία, βημάτισε σταθερά προς τον Αλεπουδελάριο Εμπερονίονα, χωρίς να φαίνεται όμως ότι έφερε μια μηχανή μαζί του. Το κοινό περίμενε –άδικα– τη θανάσιμη επέμβαση από το σκήπτρο του Αλεπουδάριου αλλά ο τελευταίος προτίμησε να επιδείξει ανοχή και υπομονή προς ανακούφιση του πλήθους.
- Ποιος είσαι εσύ τώρα; τον ρώτησε με κάποιο δισταγμό ο αυτοκράτορας ζυγίζοντας προσεκτικά τις αντιδράσεις του και τη δυσφορία του που είχαν χτυπήσει κόκκινο. Ο γέρος με αποφασιστική και σταθερή φωνή μίλησε, με κάποιο στόμφο στο ύφος του για να ακουστεί σε όλη την αχανή σάλα των ακροάσεων.
- Έρχομαι από το πλανητικό σύστημα του Ντεγκίν στον αστερισμό του Γκράκοντα, ο πλανήτης μου ονομάζεται Μίρθους και το όνομά μου δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως πως κατέχω την υψηλότερη θέση στην κοινωνία μου, είμαι ένας Ποιηματωρός και με αυτόν το χαρακτηρισμό με προσφωνούν όλοι στον Μίρθους.
- Και τι έχεις να προσφέρεις σε μένα εσύ Ποιηματωρέ που δεν γνωρίζεις την ταυτότητά σου;
- Την Ποίηση.
Κάτι κινήθηκε στο ακροατήριο, μερικοί ποιητοκατασκευαστές άρχισαν να σιγομουρμουρίζουν μεταξύ τους για ένα ενδεχόμενο που δεν είχαν σκεφτεί. Ο Αλεπουδελάριος Εμπερονίονας, που μπορεί να ήταν ένας σκληρός τύραννος αλλά η καλλιέργεια του ήταν πέραν πάσης αμφισβητήσεως όπως συμβαίνει σε όλους τους αιώνες με τους τύραννους, έκανε μια επιδεικτική έκφραση που έδειξε καθαρά ότι αντιμετώπιζε το θέμα ως μια άχρηστη απόπειρα να του πουλήσουν χοντροκομμένες εξυπνάδες. Αλλά ο Ποιηματωρός τον πρόλαβε:
- Πριν χρησιμοποιήσετε το σκήπτρο σας Μεγαλειότατε ως μια τιμητική έκφραση μεγαλοψυχίας, θα ήθελα να σκεφτείτε το εξής. Ξέρετε πολύ καλά εσείς πως με τον διαγωνισμό σας, θα κρατήσετε έστω μια μηχανή, αλλά κάποτε, κάποια στιγμή, θα θέλετε να ξεπεράσετε τα δικά της όρια. Τι θα κάνετε τότε;
- Ίσως ξαναδιοργανώσω άλλο διαγωνισμό, μια μηχανή είναι μηχανή και ως μηχανή πάντοτε ξεπερνιέται τεχνολογικά. Αν με κουράσει ή εξαντληθεί, θα βρω άλλη.
- Μεγαλειότατε, Η δημιουργία και η έμπνευση έχουν όρια;
- Το όριο είμαι εγώ, Ποιηματωρέ. Είμαι αποδέκτης ποιημάτων, όμορφα, έξυπνα, θλιβερά, παραμυθένια, ηρωικά, παράξενα, φιλοσοφικά και παιδικά ποιήματα, και ως αποδέκτης ποιημάτων, όπως και ταυτόσημα αναγνώστης όπως όλοι οι υπήκοοί μου, είμαι υποχρεωμένος να τα κρίνω αυστηρά. Και όσο δεν με ικανοποιούν, έχω το δικαίωμα να απαιτήσω εναλλακτικές μορφες καλλιτεχνικής διεργασίας.
- Μεγαλειότατε, αν η δημιουργία και η έμπνευση θα είναι προνόμιο των μηχανών, τότε εμείς ως είδος δεν δικαιούμαστε να υπάρχουμε.
- Δεν δικαιούσαι εσύ να υπάρχεις! έκανε ο Αλεπουδελάριος και σήκωσε απειλητικά το σκήπτρο του.
- Μεγαλειότατε, πριν στείλετε εμένα στην ανυπαρξία, σας προσφέρω ως τρόπαιο το λευκό σκούφο που φοράω. Είναι ένδειξη προσφοράς και υποταγής από έναν ισχυρό ηγεμόνα προς έναν άλλον.
- Ο ηγεμόνας που δεν γνωρίζει τον εαυτό του δεν μπορεί να είναι ισχυρός και δεν μπορεί να προσφέρει τα σύμβολα του σε άλλον επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να γνωρίζει την πραγματική τους αξία.
- Αυτοκράτορα πασών των Γαλαξιών Αλεπουδελάριε Εμπερονίονα, σας καταθέτω την εμπειρία μου για το πραγματικό και το ιδεατό, το απτό και το προσομοιωμένο, την ύλη και τη μη-ύλη, την πραγματικότητα και τη φαντασία, τη λέξη και το συναίσθημα, τη νόηση και το παράλογο, τη συνείδηση και την υπερσυνείδηση, αρκεί να αποδεχτείτε αυτό το δώρο. Η ζωή μου τελειώνει σε λίγο και δεν έχω κάποιον να κληρονομήσει την εμπειρική γνώση μου εκτός από σας.
Ο Αλεπουδελάριος μυριζόταν παγίδα. Σκέφτηκε πως και να είναι η αληθινή ποίηση μια εσωτερική αναζήτηση, αυτό που την έκανε τέχνη ήταν η ανάγκη να εξωτερικευτεί στον κόσμο κι όχι να παραμείνει εγκλωβισμένη στο μυαλό ως εικόνες και συναισθήματα. Εικόνες και συναισθήματα σκέφτηκε, όλοι είναι εν δυνάμει ποιητές αλλά το πρόβλημα βρισκόταν στα λεκτικά εργαλεία για την επαφή του εσωτερικού με τον εξωτερικό κόσμο. Θημήθηκε έναν ποιητή που έλεγε πως ο δρόμος για την κόλαση είναι σπαρμένος με τις καλύτερες προθέσεις και ο Αλεπουδελάριος θα έκανε τα πάντα για να ζήσει αυτή την κόλαση. Την κόλαση της ευδαιμονίας που του χάριζε ένας στίχος, το απαλό γαργάρισμα των λέξεων που στριφογυρίζουν στα εγκεφαλικά κύτταρα, αλλά η προσφορά του Ποιηματωρού του φαινόταν παράλογα δηλητηριασμένη. Κι αν αυτή όμως η προσφορά είναι το δώρο της υπέρβασης, που είναι η κορωνίδα της ποίησης; Τότε ήταν μοναδικό δώρο και δεν μπορούν δύο άνθρωποι να το μοιράζονται. Έστρεψε το χέρι του στον Ποιηματωρό, του άρπαξε το σκούφο και έκπληκτος είδε τη στιγμή που τον εξακόντιζε στην ανυπαρξία την τελευταία έκφραση του γέροντα: μια ήρεμη γαλήνη κι ένα χαμόγελο που πρόδινε την προσμονή του στο αναπόφευκτο. Ο Αλεπουδελάριος φόρεσε γρήγορα το μυστηριώδη σκούφο για να γευτεί άμεσα τα αποτελέσματα. Στην αρχή μια ελαφριά ζάλη του ‘φερε ευεξία αλλά σύντομα ένιωσε σαν να πλέει η νόησή του σε ένα πηχτό υγρό, ξεχασμένα ποιήματα από τα βάθη της μνήμης του άρχισαν να περιδινίζονται και να μπλέκονται μεταξύ τους, ευχάριστες εικόνες της παιδικής του ηλικίας τον ξάναψαν κάνοντάς τον να ιδρώνει, συναισθήματα που είχαν να κάνουν με το γέλιο και το κλάμα του λύγισαν τα γόνατα κι έπεσε καταγής. Πριν αναγνωρίσει για μία ακόμη φορά τον πρωθυπουργό που έσκυψε από πάνω του, ένιωσε για τελευταία φορά, κοιτάζοντας έξω από τον γυάλινο θόλο της σάλας, την ποιητική αισθαντικότητα ενός σύννεφου που πετούσε νωχελικά στον ουρανό και ξαφνικά παραδέχτηκε μόνο ότι ήταν συμπυκνώσεις υδρατμών από Η2Ο σε δεδομένες βαρομετρικές πιέσεις.
Κι έτσι, ο Αλεπουδελάριος Εμπερονίονας ο Γ' ο Λαμπερός, αυτοκράτορας πασών των Γαλαξιών και των Απογαλακτισμένων στον Πλόκαμο της Καρμπέρας, τιμωρήθηκε για την ύβρι που διέπραξε, με την αλαζονεία του να τεθεί υπεράνω της ποιητικής τέχνης ταλαιπωρώντας άδικα τους υπηκόους του. Εξαιτίας της λαιμαργίας του, όπως και ο προκάτοχός του κάποτε, έγινε πια ο επόμενος Ποιηματωρός, θεματοφύλακας για το πραγματικό και το ιδεατό, το απτό και το προσομοιωμένο, την ύλη και τη μη-ύλη, την πραγματικότητα και τη φαντασία, τη λέξη και το συναίσθημα, τη νόηση και το παράλογο, τη συνείδηση και την υπερσυνείδηση. Δηλαδή, αλληλοσυγκρουόμενα όσο και αλληλοσυμπληρωμένα στοιχεία που ταυτόχρονα εκδηλωμένα σε ένα σύνολο αλληλεπίδρασης, χαρακτηρίζουν την Ποίηση της Λήθης, αυτό ακριβώς που ήταν το δηλητηριασμένο δώρο του γέροντα.
________________________________
- τα έχεις διαβάσει;
