Διαβάζω Ο Σεληνοβατης από τα Fantasy Archives της Fantasy Gate!
από Αμαλία Κουλακιώτη
Ο Σεληνοβάτης
Είχε απομακρυνθεί αρκετά από την καλύβα του.
Δε συνήθιζε να κυνηγάει τη νύχτα, όχι τόσο από φόβο για τα μυστήρια που προστατεύει το σκοτάδι, αλλά επειδή οι εξοντωτικές καθημερινές δουλειές στο χωριό, δεν του άφηναν περιθώριο για περαιτέρω εξορμήσεις.
Εκείνο το βράδυ όμως, κάτι σαν να τον προσκαλούσε, ένα κάλεσμα τόσο δυνατό και παράξενο που δεν του επέτρεπε να ησυχάσει και να αποκοιμηθεί, μέσα στα πλούσια μαλλιά της Λέιντα, όπως το συνήθιζε.
Μόλις έκανε μερικά βήματα προς την κατεύθυνση των πανύψηλων δέντρων, οι αισθήσεις του πλημμύρισαν από την ομορφιά της φύσης, σε συνδυασμό με τη σιωπή και τις μνήμες του, ήταν ότι χρειαζόταν για να νιώσει...ευτυχισμένος; Κάτι καθησυχαστικό, τέλος πάντων...
Καθώς όμως προχωρούσε όλο και πιο βαθιά στο δάσος, και κάτω από τη μαγεία της Σελήνης, ένιωσε κάτι διαφορετικό. Κάτι όχι ανακουφιστικό και ικανοποιητικό, κάτι που δεν μπορούσε να το προσδιορίσει.
Σαν να επρόκειτο να του συμβεί το πιο εξαίσιο και συνάμα το πιο ολέθριο πράγμα, που του συνέβη στη ζωή του.
Και αυτό το ''πράγμα'' στεκόταν πίσω του.
Γύρισε αργά το κεφάλι του και την αντίκρισε.
Ήξερε ποια ήταν.
'Ίσως την πρόδωσαν τα μαύρα υφάσματα, ίσως το παγερό χαμόγελο, ίσως οι θύμησες του από καλοκαιρινά μεσημέρια, στην αγκαλιά της μάνας του, να ακούει προσεχτικά παραμύθια και ιστορίες, μάταιες προσπάθειες προειδοποίησης.
Γιατί πάντα, τα πράγματα για τα οποία μας προειδοποιούν, είναι και τα πράγματα που μας βλάπτουν.
Ίσως οι θρύλοι λοιπόν. Των παλαιότερων, για την άσπλαχνη Αρχόντισσα, που κατοικούσε στη Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης και τριγυρνούσε τις νύχτες με Πανσέληνο, παίρνοντας το λογικό των αφελών, που δεν πίστευαν στις ιστορίες.
Ή πάλι, το πιο πιθανό, να την πρόδωσαν τα μάτια της, με μια Λάμψη των αιώνων.
Δεν ήταν άνθρωπος που φοβόταν εύκολα.
Στον καιρό του, είχε κατατροπώσει αρκετούς ληστές και αποβράσματα που εποφθαλμιούσαν ό, τι ήταν δικαιωματικά δικό του.
Τα αγρίμια που εξόντωσε, ήταν αμέτρητα.
Για αυτό, δε φοβήθηκε.
Μπορεί να ένιωσε το αίμα να παγώνει στις φλέβες του, και μια ανατριχίλα να διαπερνάει όλο το κορμί του, αλλά δε φοβήθηκε.
Τουλάχιστον όχι για τον εαυτό του.
Έκλεισε τα μάτια του, μόνο για μια στιγμή.
Όταν τα ξανάνοιξε, εκείνη είχε χαθεί.
Το μόνο που απέμεινε, ήταν η λάμψη των ματιών της.
Μέσα της, είδε σαν όραμα, τη μορφή της ετοιμόγεννης γυναίκας του.
Έτρεξε γρήγορα, με την ανάσα του να έχει κοπεί και το μυαλό του να κινείται προς επικίνδυνες κατευθύνσεις.
Αν τον παρακολουθούσε κανείς, θα παραδεχόταν ότι όντως έτρεξε γρήγορα.
Αλλά όχι αρκετά γρήγορα.
Καπνοί έβγαιναν από την καλύβα του, ενώ θρήνοι τάραζαν την ηρεμία της νύχτας.
..................................
Ο πανδοχέας του έριξε μια άγρια ματιά.
''Κλείσαμε'' μούγκρισε ''εμπρός, παλιομεθύστακα! Άδειασε μου τη γωνιά.''
Δύο άτομα είχαν απομείνει στο μικρό χάνι.
Ο πανδοχέας, ένας χοντρός και κατακόκκινος ανθρωπάκος, από ώρα ονειρευόταν μια ζεστή σουπίτσα και ένα αναπαυτικό κρεβάτι.
Όμως αυτοί οι δύο, δεν έλεγαν να ξεκουμπιστούν με τίποτα!
Ο πρώτος, ένας κακόμοιρος άνθρωπος στα πρόθυρα εξαθλίωσης, αναζητούσε την παρηγοριά στο κρασί.
Τρεις μήνες νωρίτερα, είχε χάσει τη γυναίκα του και το αγέννητο παιδί του, σε μια πυρκαγιά.
Ο άλλος, μαυροφορεμένος και κρύβοντας το πρόσωπό του με μια κάπα, σηκώθηκε και πλησίασε τον ξενοδόχο.
Ανασήκωσε το κεφάλι του και τράβηξε την κουκούλα του.
Τα μακριά, κάτασπρα μαλλιά του, σκέπασαν τους ώμους του ενώ τα εβένινα μάτια του είχαν μια πορφυρή λάμψη.
Ο ξενοδόχος κατάπιε τη μιλιά του, υπήρχε κάτι το απόκοσμο σε αυτόν τον παράξενο ταξιδιώτη.
''Άφησε μας να μείνουμε λίγο ακόμα'', είπε και η φωνή του ακούστηκε σαν το κύμα, που σκάει στους βράχους.
Ο πανδοχέας έγνεψε καταφατικά, δίσταζε ακόμα και να μιλήσει, από φόβο μήπως ο ξένος κλέψει τα λόγια του, και απομακρύνθηκε έντρομος.
Ικανοποιημένος και απολαμβάνοντας τη δυσοσμία του φόβου, που πλανήθηκε φευγαλέα στο χώρο, ο ασπρομάλλης κατευθύνθηκε προς το τραπέζι του μεθυσμένου.
Εκείνος κατάφερε, με δυσκολία βέβαια, να αποστρέψει την προσοχή του από την καφετιά μποτίλια και να κοιτάξει στα μάτια τον ενοχλητικό.
Για μια στιγμή αναταράχθηκε. Ήταν τόσο μαύρα που δεν ξεχώριζες την κόρη. Ήταν τόσο μαύρα, που καλά καλά δεν ξεχώριζες το άσπρο.
Και το περίεργο ήταν ότι του φάνηκε πολύ οικεία.
''Ποιος είσαι;'' τον ρώτησε δισταχτικά.
''Δεν έχει σημασία'' αποκρίθηκε ''Αυτό που αξίζει είναι το τι μπορώ να σου προσφέρω. Ο πόνος που έχεις μέσα σου, η απελπισία, σε διαβρώνει κάθε μέρα, όπως το σαράκι κατατρώει ένα κομμάτι ξύλο. Σου προσφέρω λύση. Σου προσφέρω Εκδίκηση.''
Η πορφυρή λάμψη στα μάτια του, έγινε πιο έντονη, τόσο που νόμιζες ότι άρπαξαν φωτιά.
''Τι ξέρεις εσύ για τον πόνο μου;''
Ένα χαμόγελο που μόλις και φαινόταν σχηματίστηκε φευγαλέα στο πρόσωπο του ασπρομάλλη, κάνοντας την απάντηση του ακόμα πιο ανατριχιαστική.
''Είμαι ο ίδιος ο πόνος σου.'' είπε ''Είμαι ο Άρχοντας της Οδύνης και της Απόγνωσης. Και συ...είσαι ο καλύτερος υπηρέτης μου.''
Απόμεινε να τον κοιτάζει άναυδος.
Όλη του τη ζωή την είχε περάσει κυνηγώντας για να θρέψει τον εαυτό του, και είχε αποφασίσει να κάνει οικογένεια.
Όμως μέσα σε λίγους μήνες, ολόκληρη η Τάξη των Πραγμάτων είχε ανατραπεί...
''Ποιο θα είναι το τίμημα;'' τον ρώτησε και κείνος έγειρε πίσω το κάτασπρο κεφάλι του και ένα γέλιο που έσφιγγε την καρδιά σου, πλημμύρισε το μικρό πανδοχείο.
..............................................
Το εσωτερικό του ναού ήταν σκοτεινό.
Μόνο μερικά κεριά φώτιζαν με τη λάμψη τους τους παγερούς τοίχους, στο ιερό της Εκάτης.
Ακριβώς στο κέντρο, τέσσερις γυναίκες, ήταν γονατισμένες με τα μάτια κλειστά.
Στον αέρα πλανιόταν ο απόηχος από μυστικές ψαλμωδίες, επικλήσεις στην Κυρά των Σκιών.
Κανείς δεν τολμούσε να ξεμυτίσει εκείνο το βράδυ, η Πανσέληνος σε προειδοποιούσε.
Κι όμως, μέσα από τη συστάδα των δέντρων, ξεπρόβαλλε μια μαύρη φιγούρα, που όταν πλησίασε αρκετά και την έλουσε το φεγγάρι με τη λάμψη του, διέκρινες ότι ήταν ένας άντρας ψηλός, με μακριά γένια και μαλλιά.
Στη μέση του ήταν δεμένο ένα σπαθί.
Ο άντρας πλησίασε το ναό και έριξε μια ματιά μέσα.
Ξεχώρισε αμυδρά τις κοπέλες, οι οποίες συνέχισαν να ψάλλουν, χωρίς να έχουν αντιληφθεί την παρουσία του.
Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στον άντρα να μπει μέσα, όσο πιο ήσυχα μπορούσε, ενώ με αργές και ήρεμες κινήσεις, έβγαλε το σπαθί από το θηκάρι του και το κράτησε με τα δυο του χέρια.
Του πήρε μόνο μερικά δευτερόλεπτα, οι υπόλοιπες κοπέλες δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τι ακριβώς έγινε, και το μόνο που είδαν ήταν το κεφάλι της μεγαλύτερης, που κύλησε αργά στο πάτωμα του ιερού.
Μέσα σε λίγα λεπτά, οι ανθρωποθυσίες, παραδόθηκαν στο βωμό.
..................................................
Την επόμενη μέρα, το χωριό ήταν ανάστατο.
Θρήνοι ακούγονταν σε τέσσερα σπίτια αλλά και στα υπόλοιπα κυριαρχούσε ένα αίσθημα φόβου και ανημποριάς.
Το βουητό των ψιθύρων, νέα που μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα, καταντούσε ανυπόφορο.
Μια λέξη πάντως κυριαρχούσε στις συζητήσεις, ή μάλλον, ένα όνομα.
Ο Σεληνοβάτης.
Η ιστορία του λίγο πολύ γνωστή, όλοι ήξεραν ότι τριγυρνούσε στη χώρα, σκορπίζοντας τον όλεθρο και το θάνατο. Πολεμώντας την εχθρό του και παίρνοντας εκδίκηση για τα εγκλήματά της. Όλοι όσοι την υπηρέτησαν πρέπει να εξοντωθούν, όλοι όσοι γονάτισαν από δέος και της ορκίστηκαν αιώνια πίστη, πρέπει να θανατωθούν.
Ναι, τα ήξεραν όλα αυτά. Απλά δεν ήξεραν ότι θα ρχόταν και η σειρά τους.
.......................................................
Τρεις χρονιές του Σκότους, ήρθαν και πέρασαν.
Τα θύματα αυξήθηκαν, όλο και περισσότερες κοπέλες, ταγμένες από μικρές στην υπηρεσία της Εκάτης, βρίσκονταν νεκρές με βίαιο τρόπο.
Τα γύρω χωριά είχαν απελπιστεί, οι κάτοικοι είχαν τρομοκρατηθεί.
Οργάνωσαν αποστολές για να πιάσουν τον ένοχο, προσευχήθηκαν στους Θεούς, γονάτισαν, προσέφεραν θυσίες, ικέτευσαν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα…
Εκείνη η Πανσέληνος, δε φαινόταν να διαφέρει από τις άλλες.
Η νεαρή κοπέλα, περίπου 14 ετών, δε φαινόταν ούτε αυτή να διαφέρει από τις άλλες.
Οι ικεσίες της, στο βάθος του ναού, δε φαινόταν να έχουν διαφορετική χροιά από τις άλλες.
Ικέτευσε για τις ψυχές των κοριτσιών που χάθηκαν, για τη σωτηρία αυτών που εξακολουθούσαν να αφιερώνουν τη ζωή τους στη λατρεία.
Ικέτευσε για την ίδια, που μπορεί να γινόταν και εκείνη θύμα της δίψας για εκδίκηση.
Μα πιο πολύ ικέτευσε για την αμφιβολία.
Που φώλιασε στην ψυχή της και δεν έλεγε να φύγει, που την έκανε να αναρωτιέται πράγματα που μια κοπέλα σαν και αυτήν, δεν θα πρεπε ποτέ να αναρωτηθεί.
Σχεδόν όλη της τη ζωή, την αφιέρωσε υπηρετώντας τη Θεά.
Πιστεύοντας ότι επιτελούσε ένα σημαντικό έργο. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα υπήρχε κάποιος δυσαρεστημένος με την Αφέντρα της.
Δεν είναι εύκολο να αμφισβητείς ολόκληρη την ύπαρξη σου, ολόκληρη τη ζωή σου.
Ίσως για αυτό να μην άκουσε τίποτα.
Ίσως για αυτό να σήκωσε το κεφάλι της, μόνο όταν η λαβή ήταν ακριβώς από πίσω της.
Ίσως για αυτό να γύρισε αργά προς το μέρος του, κοιτάζοντας τον στα μάτια, χωρίς φόβο αλλά με την ίδια αμφιβολία, προσφέροντας τον εαυτό της σαν θυσία.
Ίσως γιατί πίστεψε πως το άξιζε.
Εκείνος κοντοστάθηκε, στα μάτια της καθρεφτιζόταν η μορφή της αγέννητης κόρης του.
Οίκτος τον πλημμύρισε, αναγκάζοντας τα γόνατά του να ακουμπήσουν στο πάτωμα σε μια ύστατη προσπάθεια απολογίας.
Συλλογίστηκε για μια στιγμή όλα όσα θα μπορούσε να έχει, θα μπορούσε να ξαναρχίσει τη ζωή του, να ξαναφτιάξει οικογένεια.
Τα μάτια του θόλωσαν, ήταν αργά πλέον για αυτόν.
Για να σωθεί.
Καθώς έμπηγε το σπαθί του στην καρδιά του κοριτσιού, δεν ήξερε αν αυτό που κυλούσε στα μάγουλά του ήταν σταγόνες από αίμα ή δάκρυα.
Έξω στη νύχτα, και κάτω από τη λάμψη των αστεριών, αντίκρισε ξανά την ομορφότερη Ύπαρξη, την ύπαρξη που άνοιξε τα χέρια της, σαν να τον προσκαλούσε, σαν να τον συγχωρούσε, σαν να την είχε ήδη συγχωρέσει και αυτός, γιατί το ταξίδι της λήθης και της λύτρωσης είναι πάντα πιο μεθυστικό. Και πιο αιματηρό.
Δε δίστασε, δεν αναστέναξε, έκλεισε τα μάτια του και τυλίχτηκε στη ζοφερή αγκαλιά της.
* σημείωση: η εικόνα ανοίγματος του παρόντος άρθρου είναι δημιουργία του avip. ________________________________
- τα έχεις διαβάσει;
