Διαβάζω Graham Masterton από τα Fantasy Archives της Fantasy Gate!
από KANE, Isabel και xaminiΣυνέντευξη Graham Masterton
Ο Γκράχαμ Μάστερτον γεννήθηκε στο Εδιμβούργο το 1946. Σε ηλικία 17 ετών έπιασε δουλειά ως ρεπόρτερ σε εφημερίδα και αργότερα εργάστηκε ως διευθυντής σύνταξης σε βρετανικά περιοδικά, και εξακολουθεί να δημοσιεύει άρθρα σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας. Το πρώτο του βιβλίο τρόμου, το "The Manitou", εκδόθηκε το 1975 και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστές τον Τόνι Κέρτις και την Σούζαν Στράσμπεργκ.
Συνολικά έχει γράψει πάνω από 65 βιβλία και έχει δημοσιεύσει τουλάχιστον 50 διηγήματα.
Κέρδισε το ειδικό βραβείο Edgar της Αμερικανικής Ένωσης Συγγραφέων Μυστηρίου, ένα Αργυρό Μετάλλιο από την Ένωση Βιβλιοκριτικών της δυτικής ακτής και το βραβείο Julia Verlanger -είναι η μοναδική φορά που το βραβείο αυτό απονεμήθηκε σε συγγραφέα που δεν έχει Γαλλική καταγωγή.
Σήμερα ζει με την γυναίκα του σε μια βικτωριανή έπαυλη στην Ιρλανδία.
Γνωρίζουμε ότι έχετε επισκεφτεί την Ελλάδα ξανά. Τι πιστεύετε για τη χώρα μας, πως ήταν η διαμονή σας εδώ, συναντήσατε φανατικούς αναγνώστες σας;
Έχω επισκεφτεί την Ελλάδα μονάχα δύο φορές... προς μεγάλη μου λύπη. Αλλά η γυναίκα μου η Wiescka και εγώ περάσαμε υπέροχα και ήδη σχεδιάζουμε να ξανάρθουμε μέσα στο 2006. Λατρεύουμε τον καιρό, το φαΐ και τα θαυμάσια τοπία. Πιστέψτε με, οι Έλληνες αναγνώστες μου με καλωσόρισαν τόσο θερμά που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Συνάντησα δεκάδες αναγνώστες στις εκδόσεις Jemma press στην Αθήνα και όλοι μου έκαναν έξυπνα σχόλια και ερωτήσεις για τα βιβλία μου.
Πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να εμπνευστείτε από την Ελλάδα ώστε να γράψετε ένα βιβλίο το οποίο θα λαμβάνει χώρα εδώ;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει αμφιβολία για το ότι θα γράψω ένα μυθιστόρημα που θα διαδραματίζεται στην Ελλάδα και μάλιστα πολύ σύντομα. Μου χάρισαν ένα πολύ σπάνιο βιβλίο για την Ελληνική Μυθολογία το οποίο διάβασα μέσα στο αεροπλάνο όταν γύριζα και έχω τουλάχιστον τρεις ιδέες για ένα βιβλίο. Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί Έλληνες Δαίμονες (με την αρχαία ελληνική έννοια) όπως ο Ίκαρος, ο Κέρβερος και οι τρεις Αρπυίες. Μια ιεροτελεστία που αμέσως μου τράβηξε την προσοχή είναι ότι οι άνθρωποι έδιναν τροφή και κρασί στους νεκρούς τους. Τελικά, δε νομίζω να θέλαμε καν να σκεφτούμε τους νεκρούς πεινασμένους και διψασμένους... αν φανταστούμε ειδικά τη τρομερή εκδίκηση ίσως να ήθελαν να πάρουν.
Τα βιβλία που διαβάζατε σαν παιδί επηρέασαν την απόφασή σας να γίνεται συγγραφέας; Ποιοι συγγραφείς ενέπνευσαν την δουλειά σας;
Όταν ήμουν μικρός συνήθιζα να διαβάζω Ιούλιο Βερν και Έντγκαρ Άλλαν Πόε, αλλά επίσης και τους Ρώσους συγγραφείς Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Πάντα αγαπούσα τους συγγραφείς που έκαναν τις ιστορίες τους πέρα για πέρα πειστικές, ακόμα και αν είχαν την πιο εξωφρενική και φανταστική πλοκή. Συνήθιζα να σχεδιάζω και να γράφω δικά μου κόμικς και μικρές ιστορίες όταν ήμουν οχτώ χρονών, και να τα διαβάζω στους φίλους μου. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων έγραψα ένα 400σέλιδο διήγημα με θέμα τα βαμπίρ που το αποκαλούσα Morbleu, όμως δυστυχώς το έχασα... ή ευτυχώς... ήταν απαίσιο. Όταν μεγάλωσα επηρεάστηκα από μεγάλους συγγραφείς όπως τους Nelson Algren και Walt Whitman, και αργότερα από κορυφαίους συγγραφείς όπως τους William Burroughs και Jack Kerouac.Γνώρισα τον William Burroughs πολύ καλά και μου δίδαξε πως να δημιουργώ ένα ιδιαίτερο είδος αληθοφάνειας στις νουβέλες μου "ζώντας" τα και όχι απλά γράφοντας γι αυτά. Έτσι εξηγείται το γιατί δίνω μεγάλη σημασία στα μυθιστορήματά μου στον καιρό, τους ήχους, τις μυρωδιές και τις γεύσεις που οι χαρακτήρες μου βιώνουν.
Παλιοί μεγάλοι συγγραφείς της λογοτεχνίας τρόμου όπως ο Lovecraft ή ο Howard δεν έλαβαν την αναγνώριση που τους άξιζε όσο ήταν εν ζωή. Εσείς πρέπει να γνωρίζετε πολλούς νέους συγγραφείς. Ποιο νομίζετε ότι είναι το μέλλον την λογοτεχνίας τους φανταστικού/ τρόμου;
Μετά την τεράστια επιτυχία των William Peter Blatty και Stephen King, η αγορά πλημμύρισε από κατώτερους μιμητές. Αλλά η νέα γενιά συγγραφέων που διαβάζω τον τελευταίο καιρό είναι πολύ εφευρετικοί, πνευματικά ελκυστικοί και έχουν απεριόριστη φαντασία. Πιστεύω ότι πρέπει να αναμένουμε ένα πολύ λαμπρό μέλλον για την λογοτεχνία του φανταστικού και του τρόμου επειδή η πραγματικότητα της ζωής είναι αμείλικτη και μακάβρια και ο κόσμος θέλει να ξεφύγει και ψάχνει μια ελπίδα. Πιστεύω επίσης ότι οι εκδοτικοί οίκοι βλέπουν όλο με καλλίτερο μάτι τις νέες εκδόσεις βιβλίων τρόμου/φανταστικού και προωθούν ενθουσιωδώς γενικότερα το είδος αυτό. Η Jemma Books στην Ελλάδα είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα, όπως οι Αμερικάνοι εκδότες μου Leisure Books και οι Πολωνοί Albatros και Rebis. Εύχομαι ότι η Jemma θα εκδώσει κι άλλα μυθιστορήματά μου και γνωρίζω ότι μπορούμε να συνεργαστούμε ώστε να γίνουν περισσότερο γνωστοί στην Ελλάδα απ’ ότι είναι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι σίγουρα θα επιστρέψω σύντομα στην Ελλάδα για να τους κάνω περισσότερη προβολή και διαφήμιση.
Στη δουλειά σας συνηθίζετε να συνδυάζεται ωμή βία και αρχέγονο φόβο δίνοντας έτσι στο κείμενο μέγιστη ένταση, γιατί πιστεύετε ότι αυτός ο συνδυασμός επιτυγχάνει να προσελκύει σε τόσο μεγάλο βαθμό τους αναγνώστες;
Το σχέδιο που χρησιμοποιώ στα περισσότερα βιβλία μου είναι να δημιουργώ συνηθισμένους καθημερινούς ανθρώπους και να τους θέτω αντιμέτωπους πρόσωπο με πρόσωπο με τα πιο τρομακτικά δημιουργήματα της αρχαίας μυθολογίας. Ο λόγος που αυτό πετυχαίνει πιστεύω ότι είναι ότι αυτοί οι δαίμονες, τα φαντάσματα και άλλα αρχέτυπα δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που προσπαθούσαν να δώσουν όνομα και πρόσωπο στους θεμελιώδεις, βασικούς φόβους τους, όπως ο φόβος της αρρώστιας, της πείνας, του να χάνεις αυτόν που αγαπάς. Για παράδειγμα, οι Σκωτσέζοι τρομοκρατούνται από κάποιες "μάγισσες" που υποτίθεται, ότι έρχονται το βράδυ και ρουφούν όλο το γάλα από τα κοπάδια των αγροτών και μετά στραγγαλίζουν τα παιδιά τους μέσα στα κρεβάτια τους. Έτσι, οι φόβοι για μια καταστροφή στα κοπάδια ή για έναν ξαφνικό θάνατο στην κούνια των μωρών τους προσωποποιήθηκαν στις αποκρουστικές μάγισσες. Οι Έλληνες δημιούργησαν την Λάμια, την οποία αγαπούσε ο Δίας και τον έπληξε με πολλά παιδία... όμως η Ήρα, η γυναίκα του Δία, σκότωσε όλα τα παιδιά της Λάμιας σε μια λύσσα ζήλιας και η Λάμια μεταμορφώθηκε σε δαίμονα, άρπαξε όσα παιδιά μπορούσε να κρατήσει στα χέρια της και τους ήπιε το αίμα. Η Λάμια αναγνωρίζεται σαν το πρώτο βαμπίρ.
Στα κείμενά σας χρησιμοποιείτε από δαίμονες, μυθολογία, θρύλους, ινδιάνικη παράδοση μέχρι στοιχειωμένα σπίτια, φαντάσματα, μάγια και ξόρκια. Γιατί; Είχατε ποτέ κάποια παραφυσική εμπειρία;
Έχω μόνο δύο παραφυσικές εμπειρίες. Η πρώτη όταν είχα επισκεφτεί τον Ζωολογικό κήπο του Λονδίνου και είδα τον νεκρό παππού μου να μιλάει σε έναν κινέζο φίλο του (οποίος ήταν και ο ίδιος πεθαμένος). Καθώς τους πλησίαζα εκείνοι εξαφανίστηκαν μέσα στο πλήθος. Η άλλη εμπειρία ήταν μέσα σε μια παμπ που υποτίθεται ότι είναι στοιχειωμένη από το φάντασμα μιας γυναίκας που είχε παγιδευτεί στο κελάρι. Καθόμουν και μιλούσα σε φίλους μου όταν ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου. Γύρισα, αλλά κανείς δεν υπήρχε πίσω μου για τουλάχιστον τρία μέτρα!
Η μεγάλη σας γνώση για τους δαίμονες και τους θρύλους είναι απόρροια δικής σας έρευνας ή μήπως όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας σας;
Η βασική ιδέα για τους δαίμονές μου έρχεται μετά από έρευνα, αλλά δεν είμαι απολύτως αγνός, σχεδόν πάντα διαμορφώνω την πραγματικότητα στα μέτρα μου ώστε να καλυτερέψω την ιστορία μου. Αυτή την ώρα γράφω ένα βιβλίο με βρικόλακες που λαμβάνει χώρα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το 1957 και τη σημερινή εποχή, σ' αυτό έχω αλλάξει κάπως τον θρύλο των βαμπίρ έτσι ώστε να ταιριάζει με το σενάριό μου. Υπάρχουν τόσοι πολλοί δαίμονες και τέρατα για να διαλέξω κάθε φορά και δε νομίζω ποτέ να στερέψω από ιδέες. Αυτό που ψάχνω εγώ είναι ένας δαίμονας, ή γενικά η παρουσία του κακού που έχει ένα σοβαρό λόγω να αναζητά ανελέητη εκδίκηση στο σύγχρονο κόσμο. Δεν νομίζω όμως παρόλα αυτά ότι είναι αρκετό για έναν δαίμονα απλά να είναι μια ηλίθια μηχανή που να σκορπά το θάνατο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας/ δαίμονας και ποιος ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Harry Erskine από το Μανιτού... απλά επειδή αγγίζει την προσωπικότητα μου περισσότερο από τους άλλους. Όταν γράφω ένα βιβλίο με τον Harry Erskine είναι πολύ απλό γιατί νιώθω ότι λέω την ιστορία μου. Ωστόσο ο αγαπημένος μου δαίμονας είναι ο βρικόλακας για τον οποίο γράφω τώρα. Είναι πολύ όμορφος, ευχάριστος, εκλεπτυσμένος αλλά απίστευτα τρομακτικός και επικίνδυνος. Μου αρέσει ιδιαίτερα η αντιπαράθεση μεταξύ του εξωτερικού κάλλους και της εσωτερικής ανηθικότητας και μοχθηρότητας. Εάν υπάρχει κάτι που φοβάμαι αυτό είναι το να πάθει κάτι η γυναίκα μου και τα οι γιοι μου, ειδικά αν είμαι αδύναμος να το αποτρέψω.
Μετά από ένα αξιοσέβαστο αριθμό μυθιστορημάτων τρόμου, έχετε βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με το γεγονός να μην έχετε πρόκληση να γράψετε άλλο για τον φόβο;
Ο φόβος βρίσκεται πάντα μαζί μας, και οι άντρες και οι γυναίκες πάντα θα σκέφτονται νέους τρόπους να τρομάζουν και να καταπιέζονται μεταξύ τους, γι αυτό πιστεύω ότι δεν πρόκειται ποτέ να στερέψω από ιδέες. Μερικές φορές δεν γράφω για υπερφυσικά όντα, όπως για παράδειγμα στα βιβλία μου Unspeakable και Trauma. Σχεδιάζω ένα βιβλίο που αναφέρεται σε ανθρώπους που εκμεταλλεύονται και κακομεταχειρίζονται ηλικιωμένους όπου είναι και ένα τρομερό πρόβλημα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όμως λιγότερο στην Ελλάδα, νομίζω, επειδή οι Έλληνες δείχνουν να μεταχειρίζονται τους γονείς και τους παππούδες τους με μεγάλο σεβασμό.
Το 1978 το Μανιτού γυρίστηκε ταινία, υπάρχει περίπτωση να δούμε και άλλες ταινίες βασισμένες στα έργα σας;
Είμαι χαρούμενος που δίνω σε σας την είδηση ότι το Ritual (μια ιστορία με καλοφαγάδες κανίβαλους) θα γυριστεί από τον Ιταλό σκηνοθέτη Mariano Baino και θα προβληθεί στις οθόνες στις Απόκριες (Halloween) του επόμενου χρόνου. Επίσης, το Family Portrait έχει αποκτηθεί από την Gold Circle (που έχουν φτιάξει επίσης το Γάμος αλά Ελληνικά, είτε το πιστεύετε είτε όχι) και θα ξεκινήσουν την κινηματογράφηση νωρίς τον επόμενο χρόνο -η συμφωνία έχει κλείσει! Το Pariah έχει διαλεχτεί από την Phoenix Pictures και δείχνει να έχει κάνει προόδους, την ώρα που το Unspeakable έχει επιλεχτεί από την Chauve Souris στο Παρίσι. Αυτή την εποχή διαπραγματεύομαι τα δικαιώματα από το Katie Maguire aka A Terrible Beauty με μια άλλη γαλλική εταιρεία. Η διαδικασία ανάπτυξης μιας ταινίας είναι πάντα μια χρονοβόρα και οδυνηρή εργασία και πολύ συχνά για τους παραπάνω λόγους μια ταινία δε φτιάχνεται. Αλλά πιστεύω ότι έχω ηχηρές ελπίδες για τουλάχιστον δύο από τα παραπάνω να φτάσουν στους κινηματογράφους.
Έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα, που ονομάζεται Fantasy Gate και αποτελείται από συγγραφείς και λάτρεις της λογοτεχνίας του τρόμου και του φανταστικού. Η ομάδα είναι διαδυκτιακή και όλα τα κείμενά της δημοσιεύονται στο internet. Ποια είναι η γνώμη σας γι αυτή την πρωτοβουλία, θα θέλατε να στείλετε κάποιο μήνυμα στα μέλη της Fantasy Gate;
Η δημιουργία μιας ομάδας σαν τη Fantasy Gate μου ακούγεται σπουδαία ιδέα. Όσο περισσότεροι άνθρωποι ενθαρρύνονται να περάσουν τις ιδέες τους στο χαρτί και όσο περισσότεροι άνθρωποι τις διαβάζουν, τόσο το καλύτερο. Τις καλύτερες ευχές για την ομάδα σας.
Γνωρίζουμε επίσης ότι γράφετε ποιήματα. Μπορείτε να μοιραστείτε κάποιους στίχους σας μαζί μας;
The stars shine sharpest on the bitterest nights
And voices carry clearest when the hoar-frost bites
And that is why, when all these years have passed, and all these years
In cold midwinter I remember them
And see them standing all around, my friends and loved ones, such a company
With all our hurts forgiven and our pain long past.
As snow begins to fall between the trees
I see them gather, quietly, such a company.
For ghosts appear in snow, and only snow, and in the cold
To take on snowy mantles, and to breathe like smoke
And take each other’s hands, all friends and loved ones, such a company
With all our words forgotten, and our love long past.
I long for each successive winter, and its darkest day.
To see them all again, now closer still by yet another year, and such a company.
________________________________
- τα έχεις διαβάσει;
